Γράφει η Εβελίνα Παπαχρήστου*

Σήμερα, τα περισσότερα παιδιά από την ηλικία των 6, τουλάχιστον, έχουν από ένα κινητό τηλέφωνο και περνούν μεγάλο μέρος της ημέρας τους χρησιμοποιώντας το. Παίζουν παιχνίδια, βλέπουν βίντεο και γενικά εξαφανίζονται μέσα στον αχανή κόσμο της τεχνολογίας και του διαδικτύου.
Δυστυχώς αυτό συμβαίνει όχι μόνο στα παιδιά και τους εφήβους, αλλά και στους ενήλικες, οι οποίοι πολλές φορές αντί να εκμεταλλευτούν το δεκαπεντάλεπτο διάλειμμά τους από την δουλειά, τηλεφωνώντας σε κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο, ανοίγουν το κινητό τους και ή παίζουν παιχνίδια ή «χαζεύουν» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Παιδιά στην ηλικία των δεκατεσσάρων κάθονται στον Άγιο Δημήτριο ή στα σχολεία πίνοντας αλκοόλ και καπνίζοντας. Και όμως συμβαίνει, παιδιά, κυρίως λυκείου αλλά και γυμνασίου ξημεροβραδιάζονται στις πλατείες και στα σχολεία. Υπάρχουν όμως και οι εξαιρέσεις. Είναι πολύ λίγες αλλά υπάρχουν. Υπάρχουν παιδιά σ’ αυτή την ηλικία που προτιμούν να κάνουν κούνια στην παιδική χαρά. Δεν είναι ντροπή, ωστόσο, αυτά τα λίγα παιδιά που δεν λειτουργούν όπως οι συνομήλικοί τους αλλά κάνουν κάτι φυσιολογικό μπορούμε να πούμε για την ηλικία τους να τα κοροϊδεύουμε και να τα προσβάλουμε.
Είμαι και εγώ ένα από αυτά τα παιδιά και δεν είναι λίγες οι φορές που ενήλικες με έχουν προσβάλει, λέγοντας μου ότι δεν θα έπρεπε να είμαι εκεί ή ότι είμαι πολύ μεγάλη για να κάνω κούνια. Προσωπικά, δεν νομίζω ότι υπάρχεικάποιος νόμος που να μου απαγορεύει να κάνω κούνια ή να λέει ότι τα παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού έχουν δικαίωμα να κάνουν περισσότερη ώρα από εμένα μόνο και μόνο επειδή είμαι λίγα χρόνια μεγαλύτερη.
Κάτι άλλο που μου έχουν πει και εγώ το θεωρώ αισχρό, είναι ότι δεν θα έπρεπε να είμαι εκεί αλλά να είμαι στο σπίτι μου μπροστά σε μία οθόνη ή σε μία πλατεία όπως κάνουν όλα τα παιδιά της ηλικίας μου. Δεν πιστεύω ότι είναι έγκλημα το γεγονός ότι κάνω κούνια, ίσα, ίσα κάνοντας κούνια νιώθω ελεύθερη, νιώθω ένα βάρος να φεύγει από πάνω μου.
Στις μέρες μας όλοι έχουμε προβλήματα. Άλλοι μεγαλύτερα και άλλοι μικρότερα. Ακόμα και εμείς τα παιδιά, όπως μου αρέσει να αποκαλώ τον εαυτό, όχι γιατί πιστεύω ότι όντας παιδί έχω λιγότερα δικαιώματα από έναν ενήλικα, απλά και μόνο γιατί αυτό είμαι. Ένα παιδί.
Και είμαι περήφανη που είμαι παιδί και σκοπεύω να απολαύσω όσο τίποτα αυτά τα χρόνια, γιατί έχω πολλά ακόμα μπροστά μου και για να βγω και να γυρίσω ξημερώματα και για να μεθύσω και όπως λέει η θεία μου, εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις, και είναι αλήθεια ότι παιδί δεν θα ξαναγίνω.
Στη θεία μου και στο θείο μου, που είναι σαν δεύτεροι γονείς μου και μου έμαθαν να έχω κριτική σκέψη και να επεξεργάζομαι ότι ακούω, όχι να το καταπίνω… αμάσητο, όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
*Η Εβελίνα Παπαχρήστου είναι
μαθήτρια της Γ’ γυμνασίου