Με τη βεβαιότητα ότι θα έκανε αφιέρωμα στον Μίκη, πήγα με την παρέα μου-κάποιοι και Γερμανοί- να δω τον Παπακωνσταντίνου.
Εκδήλωση της ΚΝΕ που τουλάχιστον στην Άρτα ξεχωρίζει για τις καλλιτεχνικές επιλογές της. Τόσο εγώ όσο και ο μικρός γιός μου είδαμε τον Βασίλη σε live για πολλοστή φορά. Ίσως και να είναι είμαι φορτισμένος και άρα υποκειμενικός, μα θεωρώ αυτή τη συναυλία μοναδική.
Εμφανώς συγκινημένος και αυτός, αναφέρθηκε με λόγια και ήχους στο έργο του μεγάλου δημιουργού και οι επιλογές των τραγουδιών ήταν όλες εξαιρετικά αντιπροσωπευτικές. Αλλά θαρρώ και όλο το ρεπερτόριο απέπνεε την ένταση και τη φόρτιση των ημερών. Ώριμος όσο ποτέ με προσφυή σχόλια πριν από κάθε τραγούδι, έδινε με το δικό του καυστικό, ακόμη και αυτοσαρκαστικό τρόπο, τα «γιατί» των επιλογών του. Και η φωνή του παρά τα 71 του χρόνια ανεξίτηλη στο χρόνο. Είχε, όπως έγραψε ο Ελύτης:«μια γεύση τρικυμίας στα χείλη του».
Και το κλείσιμο «Της δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ», ήταν το μεγάλο αντίο της Άρτας. Αυλαία μαγική στην πρώτη συναυλία- λαϊκό προσκύνημα στον Καπετάν Μιχάλη, τον Μίκη (Μιχάλη) Θεοδωράκη.
Κώστας Παπαθεοδώρου