Πάμπολλες φορές είχαμε την ευκαιρία να γίνουμε προνομιακοί θαυμαστές των υπέροχων τοπίων γύρω από την τεχνητή λίμνη Πουρναρίου. Είναι οι στιγμές και οι ώρες που μπαίνουμε στην εμβέλειά της και σε μέρη στοιχειωμένα από το άροτρο. Είναι όλα ήσυχα και αδιατάραχτα εκεί γύρω από το σχετικά πρόσφατο υδραγωγείο της φύσης.
Υποκλινόμαστε σ’ έναν κόσμο όμορφο, άδολο, συναρπαστικό κι ανεπιτήδευτο μέσα στην παρθένα φύση. Στον κόσμο του χθες που σταμάτησε το χρόνο και δεν αλλάζει τον τόπο του με τίποτα. Χειρώνακτες, υπομονετικοί και αυθεντικοί δρασκελίζουν το παρόν, έχοντας έναν τακτικό διάλογο με τους προγόνους τους.
Δίνουν καθημερινές παραστάσεις πάνω στο σκηνικό της γης τους, παλεύουν για τη διατήρηση της ζωής και της αναπαραγωγής, μέσα σ’ ένα κλίμα ηρεμίας και ευχαρίστησης. Αντιστέκονται στα γηρατειά με τις δημιουργίες τους. Έρχονται και παρέρχονται οι μέρες τους ως αναπόσπαστα τμήματα της φύσης. Κάποιες απ’αυτές χάνονται και κάποιες «γράφουν». Θα «γράψουν» αυτές που φέρνουν κάτι ασυνήθιστο και συγκλονιστικό.
Φυσικά και τους συγκλόνισε η είδηση ότι η λίμνη τους θα φιλοξενήσει στην επιφάνειά της, αντί για αφρόψαρα, ενεργειακά πάνελ! Ο μικρός τους παράδεισος θα αλλάξει όψη, θα καλυφτεί με τζάμι, και οι αποχρώσεις του σταχιού δε θα βρουν θέση για φυσική αντανάκλαση. Ένιωσαν να χάνουν την ελευθερία τους και μέρος από τα υπάρχοντά τους από κάποιον εισβολέα με μπόλικη διάθεση βλασφημίας. Κι αυτό το βλέπουν σαν ανάθεμα που θα τους βαραίνει.
Δεν τους ρώτησε κανείς τι επιθυμούν και δεν τους φώναξαν για κάποια στοιχειώδη ενημέρωση. Τα νέα τα πληροφορήθηκαν ως τετελεσμένα από τις εφημερίδες. Περιουσιακό τους στοιχείο το νερό, και η ματιά τους, πλέον, δεν θα έχει πού να δραπετεύσει. Δε θα έχουν πού να αγναντέψουν οι κάτοικοι της Ροδαυγής, των Πιστιανών, του Διστράτου, της Κάτω Καλεντίνης, γιατί το απαλό γαλανοπράσινο θα το αντικαταστήσει το ανελέητο εκτυφλωτικά σκληρό.
Κι εύλογα αναρωτιούνται: αυτό τους έταξε η μοίρα; Ο τόπος τους, τελικά, δεν κληρονόμησε απολύτως τίποτε στον σύγχρονο τουρισμό, απλά γιατί κάτι τέτοιο δεν ενδημεί γύρω από τη λίμνη; Κι αυτό που φαίνεται είναι το έγκλημα! Θα επιχειρήσουν οι «επενδυτές» να κάνουν κάτι ανάλογο στη λίμνη των Ιωαννίνων ή της Καστοριάς;
Πριν από σαράντα τόσα χρόνια χάσανε το ποτάμι τους με τα εύφορα ποτιστικά. Τώρα χάνουν και τη λίμνη; Δε γνωρίζουν από μελέτες, από πράσινη ενέργεια και αειφόρο ανάπτυξη. Κι ούτε τους ενδιαφέρει. Αγάπησαν δυνατά τη ρίζα τους κι εκεί τάχθηκαν μέσα σε περιβάλλον ειρηνικής ισορροπίας.
Τα τελευταία χρόνια μια δραστήρια ομάδα πολιτών με καταγωγή από την περιοχή βγήκε μπροστά και αποτέλεσε τη μαγιά. Μεθοδικά και με πολύ πάθος αγωνίζεται για την ανάδειξη της περιοχής. Έφερε και συνεχίζει να φέρνει καινοτόμες προτάσεις, ιδέες, επιχειρήματα, ώστε να βοηθήσει για να μπει το νερό στ’ «αυλάκι». Δε συμβιβάστηκε με την ακινησία και την αδράνεια κι ούτε ανέχθηκε τα προσχήματα για αναβολές. Έκανε όνειρο ζωής μια τιτάνια προσπάθεια για να μη γίνουν συνένοχοι στο έγκλημα ότι ναυάγησαν στα βαθιά νερά της λίμνης όλοι οι παρόχθιοι κάτοικοί της. Δεν μπόρεσαν να χωνέψουν την αδιαφορία και τη διαχρονική απραξία των ταγών της κάθε λογής εξουσίας.
Χωρίς να υπάρχουν αυταπάτες σε ό,τι αφορά το οικονομικό κομμάτι της υπόθεσης, γίνεται προσπάθεια από την επιτροπή για ήπιες παρεμβάσεις σε αρχικό στάδιο. Κι αυτές δεν είναι άλλες από τις απαραίτητες προσβάσεις. Ο παραλίμνιος δρόμος σε προχωρημένη μορφή θα πάρει χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Ο τόπος μας μπορεί να είναι μικρός και φτωχός, αλλά είναι πλούσιος σε φυσικές ομορφιές. Αυτό το χάρισμα οφείλουμε να το προστατεύσουμε. Όλοι οι κάτοικοι του νομού ας νιώσουν γείτονες, συγχωριανοί, συντοπίτες για το κοινό καλό. Η λίμνη μας είναι ευλογία και υδάτινος θησαυρός για όλους.