Πολλά πράγματα δεν πηγαίνουν καλά στην πολύπαθη πατρίδα μας. Κάποια όμως της έχουν ξεφύγει τόσο πολύ, που εξαιτίας τους χάνει το βηματισμό της. Το φως όλο και λιγοστεύει, η αισθητική της ανθρωπιάς ξεμακραίνει.
Το θέμα μας αφορά τα τηλεοπτικά κανάλια και τα ενημερωτικά site με τις επιλογές και τον τρόπο προβολής των θεμάτων της επικαιρότητας. Η είδηση, πλέον, δεν είναι μια απλή καταγραφή συνοδευόμενη με το απαραίτητο οπτικό υλικό. Το θεματολόγιο αφο-ρά αποκλειστικά το έγκλημα, κι αντί της πληροφόρησης με στοιχεία συμπόνιας, αποτροπής και προβληματισμού, αυτό δραματοποιείται και ντύνεται με ισχυρή μουσική υπόκρουση. Ο πόνος, ως κύριο χαρακτηριστικό της ζωής, βρήκε την τέλεια έκφρασή του.
Χρήστηκαν οι αγαπητοί μας παρουσιαστές, σαν σε θεατρική παράσταση, ψυχαναλυτές, δημόσιοι κατήγοροι, ένορκοι και ειδικοί γενικώς. Όσο πιο σοβαρό είναι το θέμα που αφορά ανθρώπινες ζωές, τόσο ακολουθείται η σισύφεια διαδικασία για να μείνει ψηλά και να έλκει. Όσο περισσότερο το σήριαλ είναι τυλιγμένο στο μαύρο και το αίμα, τόσο περισσότερο θα πουλήσει. Το θρίλερ πρέπει να είναι κατασκευασμένο με υψηλές προδιαγραφές και να περιέχει αχρείαστες λεπτομέρειες. Το μοντέλο λειτουργίας πρέπει να τη-ρηθεί κατά γράμμα, να καταγράψει νούμερα, να ιντριγκάρει, να προκαλέσει φόρτιση με επιτηδευμένη άνεση.
Βάλθηκαν ανταγωνιστικά το τελευταίο διάστημα όλα τα κανάλια να πιούμε και την τελευταία σταγόνα από τα Γλυκά Νερά. Είναι εξίσου απαραίτητο να γνωρίζουμε πώς πέρασε ο εγκληματίας star την πρώτη του νύχτα στη φυλακή, τι έφαγε και τι ήπιε! Ρό-λους δεν υποδύονται μόνο οι λαμπεροί παρουσιαστές, αλλά και το διψασμένο και καλώς εκπαιδευμένο τηλεοπτικό κοινό. Πότε να παρακολουθεί από κλειδαρότρυπες υλικό συγκαλυμμένης πορνογραφίας, βιασμούς, σεξουαλικές κακοποιήσεις, και πότε από ανοιχτές πόρτες την ακραία βία πρόθυμα, ηδονικά και με την απαραίτητη φόρτιση.
Οι «ρεπόρτερ» πρέπει να κάνουν καλή δουλειά, ώστε τα μηχανάκια παρακολούθησης να καταγράφουν νούμερα σπουδαία. Ο φακός να εστιάζει στα υγρά μάτια, να διαβάζει πόνο και να τον μεταφέρει άμεσα σε κάθε σπίτι, πότε αθώα και πότε ένοχα. Για τον εθισμένο τηλεθεατή που έμαθε να καταναλώνει βία, όλα αυτά αποτελούν καθημερινή τροφή. Θα αναθεματίσει, θα αφορίσει ασυλλόγιστα, θα ταυτιστεί πότε με το θύμα και πότε με τον θύτη.
Οι αντικειμενικά σοβαροί δημοσιογράφοι και οι καθ’ ύλην αρμόδιοι συνήθως πάνε για… ύπνο και μένουν οι άλλοι «δημοσιογράφοι – ρεπόρτερ», για να αναφέρουν το έγκλημα με γλώσσα κακοποιημένη και φωνή διεγερτική, να ζυγίσουν πόσο αίμα χύθηκε και να σχολιάσουν επί παντός του επιστητού. Βεβαίως και θα αποτυπωθεί η κακή είδηση, αλλά στο βαθμό που της αξίζει και με τον σωστό τρόπο. Αντί αυτής έχουμε κιτρινισμό, κουτσομπολιό, φλυαρία και χα-χα στα πρωϊνάδικα. Μπαίνουν αδιάκριτα μέ-σα στο θρήνο των ανθρώπων, στην απώλεια, στον θάνατο, για να τέρψουν και να πάρουν την πλήξη των θεατών τους…
Οι λέξεις και οι πράξεις έχουν χάσει τη σημασία τους, σε σημείο που και ο «Άγιος Αρχιμανδρίτης» μπέρδεψε το αγίασμα με το βιτριόλι! Είναι να αναρωτιέται κανείς: άραγε, η επικαιρότητα αυτό είναι; Κανένα χαμόγελο, πουθενά η χαρά; Πότε και πού χωρά ο έρωτας, οι επιστήμες, η μουσική, οι τέχνες, τα γράμματα; Πού χωρά η παιδεία, ο πολιτισμός, η ιστορία, οι ιδέες και πάνω από όλα η πολιτική;
Μας ξετίναξαν με τον πιλότο, αλλά δεν μας είπαν με πόσο αμείβονται οι πιλότοι της πολεμικής αεροπορίας, που κάνουν τους αιθέρες του Αιγαίου σπίτι τους! Πότε θα καταγραφεί η απελπισία του δοκιμαζόμενου αγρότη, που η τιμή του καλαμποκιού ανέβηκε πενήντα τοις εκατό πάνω; Ποιος μιλά για τις φυσικές καταστροφές που τον έπληξαν στο χρόνο που κυλά; Πότε θα καταγραφεί η αγωνία του άνεργου νέου που βλέπει τα πτυχία του και οι σπουδές να μην έχουν κανένα αντίκρισμα; Τις πεντακόσιες χιλιάδες πατριωτών μας που πήραν το δρόμο της ξενιτιάς στα χρόνια της οικονομικής κρίσης τούς ξεχάσαμε;
Με εκατό νεκρούς την ημέρα συμπολίτες μας από την πανδημία πώς μπορεί να ξοδεύεται ο πολύτιμος τηλεοπτικός χρόνος χάρη κάποιου βιαστή; Κι αφού το αστυνομικό δελτίο είναι ψηλά στην τηλεθέαση, γιατί δεν τονίζεται από κανένα μέσο η αύξηση χρηματοδότησης της Αστυνομίας; Ά, ξέχασα να αναφέρω ότι υπάρχει άπειρος χρόνος και για τους λαμπερούς επώνυμους…
Κάτω από τέτοιες συνθήκες πάει περίπατο ο θεσμικός, ο ενημερωτικός και ο κριτικός λόγος. Οι σκεπτόμενοι πολίτες συλλογίζονται και αναρωτιούνται. Μήπως υπάρχει έντεχνος αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης μέσα από συναλλαγές με την εξουσία κάθε μορφής; Δυστυχώς, έχουμε πέσει πολύ χαμηλά σαν κοινωνία, με αποτέλεσμα να χάσουμε την ταυτότητά μας και την κουλτούρα μας.
Με όλες αυτές τις σκέψεις να μας κατακλύζουν και να μας τυραννούν, δεν φαντάζομαι ότι στο μέλλον θα υπάρξει Έλληνας που θα μπορεί να πει ότι έπεσε από τα… σύννεφα.