Αν… έγραφα σήμερα ένα σχόλιο για όσα συμβαίνουν γύρω μας θα είχε τίτλο: «Οι άθλιοι των Αθηνών»…

Αν έγραφα σήμερα ένα σχόλιο για όσα συμβαίνουν γύρω μας θα είχε τίτλο :«Οι άθλιοι των Αθηνών». Ως υπότιτλο θα επέλεγα: «Τα κοράκια τρέφονται με πτώματα».
Στο leadin θα υπογράμμιζα ότι ακόμη και τώρα, υπάρχουν πολιτικοί καθοδηγητές και οικονομικοί αναλυτές που προβάλουν τις ευκαιρίες της κρίσης, προτρέποντάς μας να τις εκμεταλλευτούμε! Φυσικά, θα παρέθετα τη μαύρη αριθμητική της πανδημίας, εστιάζοντας στην ευνοϊκή συγκυρία για τις εταιρείες courier (που ξεπατώνουν αντί πινακίου φακής, τα κακόμοιρα παιδιά που έχουν προσλάβει), τα ενεχυροδανειστήρια, τα γραφεία τελετών. Θα έκανα ειδική αναφορά και στα ιδιωτικά νοσηλευτήρια που όλο αυτό το διάστημα θησαυρίζουν εκ του ασφαλούς, εκμεταλλευόμενα τις ελλείψεις του δημόσιου συστήματος υγείας.
Θα επεσήμανα, φυσικά, την δραματική διαπίστωση γιατρού του νοσοκομείου «Ευαγγελισμός» που αποκαμωμένος από την ολονύχτια εφημερία μονολογούσε το πρωινό της 25ης Μαρτίου, ανήμερα της εθνικής παλιγγενεσίας, μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα: «Δεν μπορώ να το καταλάβω και να το χωνέψω ότι πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν υπάρχει κρεβάτι στην εντατική, να πολεμήσουν με κάπως καλύτερες ελπίδες, και σε ακτίνα μισού χιλιομέτρου να υπάρχουν ιδιωτικές κλινικές με ελεύθερες κλίνες, που όμως παζαρεύουν με το υπουργείο Υγείας για 1.700 ευρώ την ημέρα».
Ασφαλώς θα παρέθετα δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης, όπως του ανεκδιήγητου Γεραπετρίτη, που γνωμάτευσε ότι δε χρειάζονται περαιτέρω κλίνες εντατικής καθώς οι χρονικές αναμονές είναι μικρές και μέχρι να πεθάνει κάποιος ώστε να απελευθερωθεί θέση στις ΜΕΘ, παρέχεται ιατρική φροντίδα στους διαδρομιστές ασθενείς! Θα υπενθύμιζα, επίσης, και την διαπίστωση της εθνικής καθοδηγήτριας, Β. Παπαευαγγέλου, για το «πολύ μικρό ποσοστό όσων πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, ένα 20% νομίζω».
Θα έκανα ειδική μνεία σ’ όλους αυτούς τους φωστήρες που συνεχίζουν αδιάντροπα και ανάλγητα να υπενθυμίζουν ακόμη και τώρα ότι η κρίση γεννάει ευκαιρίες. Και θα υπενθύμιζα περιπτώσεις αλλά όχι και ονόματα -γιατί τα παιδιά και τα εγγόνια τους θα με τραβολογούσαν στα δικαστήρια και άντε να τα βγάλεις πέρα με τους στρατούς των νομικών και οικονομικών συμβούλων τους.
Θα υπενθύμιζα, λοιπόν, τους μαυραγορίτες και τους δωσίλογους της κατοχής που ανταμείφθηκαν με κολοσσιαίες περιουσίες και υψηλότατα δημόσια αξιώματα. Θα αναφερόμουνα στους ρουφιάνους του εμφυλίου, που κυβέρνησαν τον τόπο. Και θα στεκόμουνα στους ζηλωτές της Χούντας που ακόμη και σήμερα σουλατσάρουν στη Βουλή. Θα αναφερόμουνα και σε παλιότερους που έκτισαν αυτοκρατορίες-όπως ο Συγγρός στην πτώχευση του 1893 με τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο.
Θα θεωρητικολογούσα ότι μέσα στις δίνες των κρίσεων και των διχονοιών που αιώνες τώρα μας κατατρύχουν, πάντα ξεπηδούν οι γύπες που τρώνε τα σωθικά μας. Μια χούφτα «άνθρωποι των κρίσεων», κονομάνε τα κέρατά τους συχνά, με την ανοχή κάποτε, και με τη βοήθεια των εξουσιών. Ενίοτε δε η πολιτεία τους ανακηρύσσει και ευεργέτες και ο επιμηθέας λαός αισθάνεται ευγνωμοσύνη ομνύοντας σ’ αυτούς των οποίων οι επίγονοι καταθέτουν στεφάνια και στέκονται πρώτη γραμμή στις παρελάσεις.
Θα υπενθύμιζα τους τίτλους και τα παράσημα που κατά καιρούς τους έχουν αποδοθεί: ευεργέτες, επενδυτές, εθνικοί εφοπλιστές, εργολάβοι, βιομήχανοι και τώρα εθνικοί… θεραπευτές! Θα παράφραζα τη γνωστή ρήση γράφοντας ότι στη γενέθλια του είδους, πολύπαθη χώρα μας «η ιστορία των τραγωδιών επαναλαμβάνεται αενάως ως νέα τραγωδία».
Στο σημείο αυτό θα παρέθετα το συμπέρασμα του Καζαντζάκη που έκπληκτος αναφωνούσε ότι: «Η Ελλάδα επιζεί ακόμα, επιζεί νομίζω μέσα από διαδοχικά θαύματα»
Στο σημείο αυτό θα περνούσα στην ενσυναίσθηση αυτών που βλέπουν ότι ο θάνατος θερίζει και, συνεπώς, οι ευκαιρίες πληθαίνουν. Γιατί οι καιροσκόποι, οι πτωματοφάγοι είναι εδώ. Πάντα παρόντες. Όπως οι γύπες που έλκονται από τη δυσοσμία κάνοντας κύκλους από ψηλά μέχρι να εφορμήσουν στο πτώμα. Όλοι αυτοί είναι εδώ. Πρόθυμοι να μας νοσηλεύσουν στα ιδιωτικά νοσοκομεία τους, να μας αρπάξουν τα οικογενειακά κειμήλια, να μας θάψουν ακόμη και με ηχογραφημένα μοιρολόγια και με δάκρυα από κρεμμύδια!
Η ζωή δεν έχει παντού την ίδια αξία. Και προφανώς άλλη η αξία της ζωής της Μαρίας και άλλη της Μαρέβας. Άλλη η αξία της ζωής του Φούλη και άλλη του Κούλη. Ειρήσθω εν παρόδω, πολύ θα ήθελα να υποβάλλω μια ερώτηση προς τον κυβερνητικό εκπρόσωπο: Πόσοι και ποιοι έχουν εμβολιαστεί από τα περιβάλλοντα των υπουργών και του… Πρωθυπουργού; Δεν θα υπήρχε απάντηση αλλά η ερώτηση πρέπει να υποβληθεί!
Στην κατακλείδα του σχολίου θα εστίαζα στην στωικότητα αυτού του «υπέροχου» λαού που ανέχεται το τσαλαπάτημα, την συντριβή, την ανέχεια. Αυτού του υπέροχου λαού και του καθενός από εμάς ξεχωριστά που υπομένουμε τα πάντα μόνοι μας βουβά, πίσω από την σφαλισμένη πόρτα του σπιτιού μας.
Και θα κατέληγα με τη δική μου διαπίστωση ότι ζούμε σε κοινωνίες, που στον κατήφορό τους περνούν στιγμές δραματικές. Είμαστε εκείνοι που σχεδόν καθημερινά διαπιστώνουμε πως «γεννήσαμε» τα παιδιά μας σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο. Είμαστε εκείνοι που ζούμε με τη φοβερή υποψία πως αύριο-μεθαύριο τα δικά μας παιδιά θα κάνουν την ίδια σκέψη και για τα δικά τους.
Ζούμε με την αυταπάτη μιας ψεύτικης ευημερίας. Κολυμπάμε σε μια θάλασσα απελπισμένων, προθύμων να κάνουν τα πάντα για να κρατηθούν στον αφρό. Μας φωνάζουν από το μπαλκόνι πως η σημερινή φτώχεια μας θα φέρει τα μελλοντικά πλούτη μας. Μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα, όπου θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα. Τα άλογα της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν το διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Άλλα πέφτουν και κάποια κουτσαίνονται για πάντα. Ένα μονάχα θα νικήσει, μα ο πραγματικός νικητής είναι πάντα ο καβαλάρης.
Αυτά θα έγραφα. Αλλά νομίζω ότι αξίζει τον κόπο ούτε να το δημοσιεύσω ούτε και να το διαβάσετε. Καλύτερα η τηλεόραση. Σε μια χώρα που λιμοκτονεί προβάλλονται σωρηδόν εκπομπές μαγειρικής. Αφού δεν υπάρχει άρτος ας περιοριστούμε στα θεάματα!
*Ο Κώστας Παπαθεοδώρου
είναι δημοσιογράφος