Τα τεστ αυτό-ελέγχου – Και η πολιτική για τη δημόσια υγεία

Προσφάτως, σε μια από τις ενημερώσεις που κάνει καθημερινά προς τα ΜΜΕ η κυβέρνηση για την πορεία του κορωνοϊού, ο εκπρόσωπος της επιτροπής λπιπμωξιολόγων που λαμβάνει (;) τις αποφάσεις σχετικά με τα μέτρα που λαμβάνονται ή δεν λαμβάνονται για τον περιορισμό της διασποράς της νόσου (μέτρα τα οποία, ας θυμηθούμε, κατάφεραν να αυξήσουν ραγδαία τόσο των αριθμό των κρουσμάτων όσο και των αριθμό των διασωληνωμένων αλλά και των θανάτων στη χώρα), ανακοίνωσε ότι πρόθεση της κυβέρνησης είναι να επιτρέψει τη διά ζώσης λειτουργία των λυκείων (ή και των γυμνασίων) με υποχρεωτικό αυτό-έλεγχο εκπαιδευτικών και μαθητών (σελ τεστ σε πιο καθομιλούμενη νέο-ελληνική).
Αφού εξήγησε πώς θα προμηθεύεται κανείς το πακέτο ελέγχου αυτό, πρόσθεσε ότι, εφόσον κάποιο δείγμα αποδειχθεί θετικό, θα πρέπει ο ασθενής (ή φορέας του ιού) να απομονωθεί σε ξεχωριστό δωμάτιο και περιέγραψε όλες τις αναγκαίες κινήσεις που θα πρέπει να γίνουν για τον περιορισμό της διασποράς του ιού στο σπίτι (θα πρέπει να πετάξει η οικογένεια ό,τι τρόφιμο έχει αγγίξει το μέλος της που είναι θετικό, να χρησιμοποιεί ξεχωριστά είδη υγιεινής, να αερίζει τακτικά τους χώρους κλπ).
Ωραία όλα αυτά, αλλά μου φαίνεται πως όσοι τα προτείνουν δεν έχουν και μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα του μέσου νεοέλληνα. Ποια οικογένεια έχει την πολυτέλεια να διαθέτει ένα δωμάτιο του σπιτιού της αποκλειστικά για ένα άτομο; Ακόμα και οικογένειες που ζουν σε σχετικά μεγάλα σπίτια, επομένως έχουν και περισσότερα από ένα παιδιά, δύσκολα θα μπορούσαν να περιορίσουν όλα τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας σε ένα ή δύο δωμάτια.
Αφήνω που, τις περισσότερες φορές το σπίτι είναι αρκετά μικρό ώστε ο συγχρωτισμός όλων να είναι αναπόφευκτος! Επιπλέον ποια οικογένεια σήμερα έχει την οικονομική δυνατότητα να πετάει φαγητό ή τρόφιμα; Ακόμα κι αν αυτά μπορεί να είναι επικίνδυνα, αναρωτήθηκε κανείς πώς θα μπορούσε μια μέση οικογένεια σήμερα, με τα ελάχιστα εισοδήματα που διαθέτει να βρει τα επιπλέον χρήματα που χρειάζονται για την αντικατάσταση των τροφίμων που θα απορρίπτονταν;
Μου φαίνεται ότι οι υπεύθυνοι για τη διαχείριση της πανδημίας αποφασίζουν κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Μάλλον ζουν σε άνετες βίλλες ή μεζονέτες όπου ο καθένας μπορεί να έχει το δωμάτιό του και αμείβονται με ποσά που τους επιτρέπουν να πετάνε φαγητό όποτε χρειάζεται, αλλά θα πρέπει να θυμούνται όλοι ότι στη μέση ελληνική οικογένεια κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό και πως, αν βρίσκονται στις θέσεις που κατέχουν τώρα, οι περισσότεροι το οφείλουν σ’ αυτή τη μέση οικογένεια που άλλους τους ψήφισε, άλλους τους στήριξε προκειμένου να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, άλλους τους ενίσχυσε με βαριά φορολογία για να μπορέσουν να αποκτήσουν την ειδίκευση που διαθέτουν.
Καλό θα είναι, λοιπόν, όταν γίνονται προτάσεις για την αποφυγή της διασποράς του κορωνοϊού, να μην ανακοινώνονται μέτρα εν ψυχρώ και αβίαστα, αλλά να λαμβάνεται υπόψη η δυνατότητα και η ικανότητα των πολιτών να τα εφαρμόσουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα το πακέτο αυτο-ελέγχου (σελφ τεστ επί το ελληνικότερον). Άντε και ανοίγουν τα σχολεία (γυμνάσια και λύκεια θα πρέπει να ανοίξουν μαζί, αλλιώς οι μισοί καθηγητές θα πρέπει να είναι με ένα κινητό στο χέρι για εξ αποστάσεως μάθημα από το σχολείο, αν πιάνει το ίντερνετ και βεβαίως δεν υπάρχει πρακτική δυνατότητα να λειτουργήσει μόνο η Γ΄Λυκείου), και οι μαθητές με τους εκπαιδευτικούς κάνουν έλεγχο. Αν υποθέσουμε ότι οι κισοί βγαίνουν θετικοί (χτύπα ξύλο), δεν θα πρέπει να ξανακλείσουν τα σχολεία; Είναι αυτό πρακτική προστασίας της δημόσιας εκπαίδευσης ή της δημόσιας υγείας;
Η λογική θα έλεγε, αν θέλαμε να ανοίξουν τα σχολεία (και κανονικά θα έπρεπε να θέλουμε όλοι να γίνει κάτι τέτοιο για τη σωστή κοινωνικοποίηση των παιδιών μας που τα έσει «φάει» η οθόνη, η κλεισούρα και η απομόνωση του διαδικτύου), ότι θα φροντίζαμε να εμβολιαστούν κατά προτεραιότητα (και όχι με τα αδιάθετα της άστρα ζένεκα) εκπαιδευτικοί και μαθητές (και με τον τρόπο αυτό θα προστατεύαμε και τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες (ηλικιωμένους, συγγενείς κλπ).
Όμως τα εμβόλια δεν επαρκούν για όλους, κι αυτό δεν είναι αποκλειστική ευθύνη των δικών μας διοικούντων, αλλά αποτελεί πρόβλημα σχεδόν όλης της Ευρώπης που «πληρώνει» την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική που αντιμετωπίζει και την υγεία όχι ως δημόσιο αγαθό, αλλά ως ένα ακόμη εμπόρευμα από το οποίο προδοκά να αποκομίσει κέρδη. Η αντίληψη των παραγωγών εμβολίων ότι, για την αύξηση των κερδών τους, οι φαρμακοβιομηχανίες θα πρέπει να περιορίσουν τη ροή των εμβολίων είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, εκβιαστική και εγκληματική. Είναι εκβιαστική διότι βασίζεται ακριβώς στην ανάγκη και την επιθυμία του ανθρώπου να πολεμήσει την όποια του ασθένεια και να ζήσει, όσο γίνεται, σαν άνθρωπος. Είναι και εγκληματική η αντίληψη αυτή διότι δεν λαμβάνει υπόψη της τις ειδικές ανάγκες των χρονίως πασχόντων, των άπορων, των βαριά ασθενούντων και όλων εκείνων που αναγκάζονται, όχι επειδή οι ίδιοι το θέλησαν αλλά γιατί έτσι το έφερε η μοίρα, να κινδυνεύουν περισσότερο από τον ιό.
Δεν ξέρω πώς νιώθουν οι πολιτικοί μας, ειδικά εκείνοι που αναγκάζονται να λαμβάνουν τις αποφάσεις. Για ορισμένους από αυτούς έχω την εντύπωση ότι πραγματικά πιστεύουν πως προσφέρουν υπηρεσία στην πατρίδα, εξασφαλίζοντάς της πακέτα αυτό-ελέγχου στη θέση των εμβολίων που με κανένα τρόπο δεν βρίσκονται. Για άλλους πιστεύω ότι απλώς ενδιαφέρονται για την προσωπική τους επιβίωση και κάνουν ό,τι μπορούν για να μη φορτωθούν ευθύνες ή να μη λάβουν αποφάσεις που θα τους φέρουν σε σύγκρουση με τους ισχυρούς που τους στηρίζουν και (αυτό) ικανοποιούνται με τις μεσοβέζικες λύσιες τους.
Υπάρχουν κι εκείνοι που απλώς είναι τόσο αποκομμένοι από την κοινωνική πραγματικότητα που δεν τους νοιάζει τι γίνεται έξω από τον περιορισμένο κύκλο των γνωριμιών τους. Είναι η πολιτική ελίτ που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να παραμείνει στις ηγεσίες των κομμάτων και της εξουσίας. Σε όλους αυτούς, εφόσον συνεχίζουν την τέτοια πολιτική τους, απάνθρωπη, ανάλγητη και σκληρή, θα πρέπει να θυμίσουμε τα λόγια που ο Αίμονας είπε στον τυραννικό πατέρα του, τον Κρέοντα, βασιλιά της Θήβας: «Πόλις γάρ ουκ έσθ’ ήτις ανδρός έσθ’ ενός», δηλαδή «Δεν υπάρχει κράτος που να ανήκει μόνο σε έναν». Ας θυμηθούν πως κάποια στιγμή θα χρειαστεί να απευθυνθούν στο σύνολο!