Δεν αντιλέγει κανείς πως η συμπεριφορά των Αστυνομικών στη Νέα Σμύρνη ήταν απαράδεκτη. Όμως, τα μεμονωμένα περιστατικά βίας είναι οι εξαιρέσεις μιας μεγάλης εικόνας που δεν έχει καμία σχέση με αυτή που παρουσιάζουν ορισμένες πολιτικές δυνάμεις. Οι πολιτικές αυτές δυνάμεις προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας. Δεν υπάρχει το αυταρχικό κράτος της Δεξιάς, δεν υπάρχει ο φόβος «του χωροφύλακα» και η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο ’50. Συγκριτικά πάντα, η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης βιώνει την καλύτερη Δημοκρατία των διακοσίων χρόνων από την Εθνεγερσία του ’21.
Προβλήματα υπάρχουν. Όμως οι πολιτικές και οι κοινωνικές μας ελευθερίες σήμερα δεν κινδυνεύουν από την ΕΛΑΣ. Υπονομεύονται από τις αρνητικές συνέπειες της Παγκοσμιοποίησης, την ανεργία, τη νέα φτώχεια και το μίσος που θεριεύει σ’ έναν ασταθή κόσμο που απώλεσε τις πολιτικές του αξίες. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν η πολιτική μας σκέψη είναι προσανατολισμένη εκεί, ή αν θυσιάζεται μαζί με την κοινή λογική σε κατασκευασμένες αντιπαλότητες και συνωμοσίες από ορισμένες μειοψηφίες που αρέσκονται στον μεγάλο θόρυβο. Έτσι μέσα σ’ αυτό το σκηνικό ασημαντολογίας, είναι δύσκολο να διακρίνεις τι είναι αληθινά προοδευτικό και τι σε γυρίζει πίσω σε λάθη που τα πληρώσαμε πολλάκις.
Η κοινή λογική λέει πως τα δικαιώματά μας και η ζωή μας τα τελευταία χρόνια κινδυνεύουν από το οργανωμένο έγκλημα. Και είναι απορίας άξιον πώς δεν διαμαρτύρεται κανείς για τα αμέτρητα περιστατικά διαρρήξεων, κλοπών, για τη γιαγιά που τη «σιδερώσανε» οι κακοποιοί, ή για τον μικρό στο Μενίδι που έφαγε την αδέσποτη σφαίρα, ή για τόσους αστυνομικούς που «έπεσαν» την ώρα του καθήκοντος. Λέμε όλοι πως η βία είναι καταδικαστέα απ’ όπου κι αν προέρχεται, αλλά δεν είμαστε το ίδιο ευαίσθητοι σε όλες τις περιπτώσεις.
Τα δικαιώματά μας και οι ελευθερίες μας κινδυνεύουν, επίσης, από τους καταστροφολάγνους που έχουν ως ευαγγέλιο το μπακουνικό «το πάθος για καταστροφή είναι πράξη δημιουργική». Ο στοχαστής Στέλιος Ράμφος ερμηνεύει αυτό το φαινόμενο του «ιθαγενούς μηδενισμού» που έχει τις ρίζες του στην απουσία νοήματος ως αποτέλεσμα της καταναλωτικής αντίληψης της ζωής, και στην υποβάθμιση της αγωγής στην οικογένεια και στο σχολείο. Εδώ χρειάζεται όντως σοβαρή πολιτική συζήτηση και ανάληψη ευθυνών για την περιθωριοποίηση αυτών των νέων, που κι αυτά θύματα είναι. Θύματα όμως είναι και οι άνθρωποι που βλέπουν τις περιουσίες που έφτιαξαν με τον ιδρώτα τους να καταστρέφονται. Όμως, η απόγνωση αυτών των ανθρώπων περνάει πάντα στα ψιλά.
Περισσότερο από κάθε άλλη εποχή η πνευματική και ηθική μας ελευθερία κινδυνεύει από τους κολοσσούς των «διαδικτυακών μέσων», μια πρωτόγνωρη μορφή εξουσίας, η οποία διακρίνεται από τη συσσώρευση γνώσης και λειτουργεί εκτός δημοκρατικής νομιμότητας. Η νέα αυτή μορφή εξουσίας ονομάστηκε από τη Σοσάνα Ζούμποφ «Κατασκοπευτικός καπιταλισμός» και χρησιμοποιεί τον άνθρωπο ως ανέξοδη πρώτη ύλη που ανάγεται σε συμπεριφορικά δεδομένα. Εμείς χρηματοδοτούμε τους ίδιους τους εξουσιαστές μας, οι οποίοι διευρύνουν τρομακτικά τις ανισότητες οικονομίας και γνώσης εις βάρος της Δημοκρατίας και της ανθρώπινης φύσης. Όπως δηλαδή ο βιομηχανικός καπιταλισμός ρήμαξε τον πλανήτη, έτσι ο Κατασκοπευτικός καπιταλισμός καταστρέφει την ανθρώπινη φύση εξορύσσοντας πνευματικά υλικά, μέχρι να μας αφήσει ένα κουφάρι χωρίς ίχνος ζωής.
Ενώ λοιπόν υπάρχουν όλα αυτά, κάποιοι βρίσκουν την εύκολη λύση να παραδίδουν μαθήματα δημοκρατικής ευαισθησίας με τον πιο εύκολο τρόπο, στοχοποιώντας δηλαδή την Αστυνομία, καλώντας σε διαδηλώσεις χωρίς να σέβονται την υγεία και τον αγώνα των γιατρών και νοσηλευτών, διχάζοντας τέλος την κοινωνία εν μέσω πανδημίας, σεισμών, πλημμυρών, εθνικών απειλών και μιας οικονομικής κρίσης δέκα ετών στην οποία έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους.
Αυτοί που φορούν τη στολή του Αστυνομικού τρέχουν μέρα νύχτα στους δρόμους χωρίς να γνωρίζουν αν θα γυρίσουν στα σπίτια και στα παιδιά τους. Ανέλαβαν το ρίσκο με υπευθυνότητα, γιατί δεν καταδέχτηκαν να τρώνε τα λεφτά του μπαμπά. Είναι αριστούχοι νέοι μας, κι όμως, εδώ και δεκαετίες, δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν ελεύθερα με τη στολή τους. Είτε κάνουν καλά τη δουλειά τους είτε όχι, η κοινωνία μονίμως τους βρίζει. Έχουν πίκρα και τα νεύρα τους είναι τεντωμένα. Πότε στον Έβρο, πότε στα νησιά, πότε από εδώ, πότε από εκεί, σε μια δύσκολη προσπάθεια να ισορροπήσουν ανάμεσα σε προκαταλήψεις, ιδεοληψίες, αντιμαχίες, από τη μια, και στη δημοκρατική αποστολή τους από την άλλη.