Λένε και είναι αλήθεια πως το γυαλί όταν ραγίσει δεν ξανακολλάει. Ή τουλάχιστον δεν κολλάει όπως πριν. Όσο και αν η τεχνολογία έχει κάνει θαύματα τέτοια συγκολλητική ουσία δεν κατάφερε να εφεύρει.

Με μια πολιτική εκπροσώπηση σε λήθαργο, με την πελατειακή πρακτική να κυριαρχεί σαν αντίληψη και να προσθέτει βάρη, με τρία αχρείαστα μνημόνια (όλα, γιατί υπήρχε άλλος ανώδυνος τρόπος από την αρχή) να είναι βαριά και ασήκωτα και με έναν απρόσκλητο ύπουλο εχθρό να καθηλώνει το σύμπαν και ο κοινωνικός ιστός έχει θρυματιστεί ολοσχερώς.
Και άντε τώρα να εφεύρει η δημοκρατία μας τρόπο να επανέλθει η κανονικότητα, η γαλήνη, η αρμονία και η κοινωνική συνοχή ως εκ των ων ούκ άνευ προϋπόθεση για την ομαλή και εύρυθμη λειτουργία της. Σε τέτοιες νοσηρές και αρρωστημένες περιόδους βρίσκουν πάντα ευκαιρία οι ακραίοι και οι ιμιτασιόν Ελληνάρες να βγουν από το καβούκι τους τροπαιούχοι, είτε για να τιμωρήσουν, είτε για να επιβάλλουν τον δικό τους αντιθεσμικό και άκρως αντιδημοκρατικό τρόπο άσκησης της εξουσίας.
Από την μία όχθη οπλισμένοι σαν αστακοί μπαχαλάκηδες, ρουβίκωνες, Πολάκηδες, Κουφοντινάκηδες και παντός είδους αντιφρονούντες στην εκάστοτε νόμιμη κυβέρνηση παίρνουν το νόμο στα χέρια τους και άντε γειά. Έχοντας και ως άλλοθι την αλληλέγγυα στάση μεγάλου τμήματος μιας σαστισμένης και αγανακτισμένης κοινωνίας, παίρνουν δύναμη και ορμή και τα κάνουν λαμπόγυαλο.
Όλοι αυτοί διεισδύουν τεχνηέντως σε νομιμοφανείς και καλά οργανωμένες κοινωνικές διαμαρτυρίες, πορείες και διαδηλώσεις και τις αμαυρώνουν αλλοιώνοντας και το πραγματικό τους νόημα. Στο όνομα πάντα μιας αόριστης ανισότητας, αδικιών, διακρίσεων, λαμογιάς και καταπάτησης δικαιωμάτων, που όμως στον βαθμό που υπάρχουν, θα έπρεπε η δημοκρατία να έχει αντίδοτο και θεσμοθετημένα όργανα για την διεκδίκηση, πρόληψη και καταστολή.
Έχουν χάσει παντελώς το νόημά τους οι δημοκρατικοί κοινωνικοί, πολιτικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες για ειρηνικές διεκδικήσεις με διάλογο, επιχειρήματα και πειθώ.
Δεν νομιμοποιούνται στην συνείδηση κανενός νορμάλ και σκεπτόμενου δημοκράτη οι καταστροφές περιουσιών, το πλιατσικολόγημα καταστημάτων και τραπεζών και η δολοφονία αθώων και ανύποπτων πολιτών. Η τρομοκρατία στη χώρα που γέννησε την δημοκρατία βγάζει και ζόνγκ και λερναίες ύδρες με κάμποσα κεφάλια. Ένα κόβεις, δύο ξεμυτίζουν.
Από την άλλη όχθη ένα κράτος αδιάφορο για ό,τι συμβαίνει, ανοργάνωτο, αδύναμο και ευάλωτο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η τρομοκρατία χρειάζεται ισχυρή πολιτική βούληση και διακομματική συναίνεση να χτυπηθεί στην ρίζα της.
Όταν στον πολιτικό στίβο κάποιοι κλείνουν με νόημα το μάτι, κάποιοι άλλοι με θράσος τους επικροτούν και κάποιοι κιοτεύουν να τους αποκηρύξουν, τότε μια στιγμιαία επιτυχία όπως αυτή της σύλληψης των μελών της 17 Νοέμβρη γίνεται επιφανειακή και το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται στην άλλη μασχάλη.
Δεν νοείται αστυνομική εντολή να πάνε κάποιοι ανοργάνωτα, ανεκπαίδευτα και χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο και οδηγίες να περιφρουρήσουν την νομιμότητα σε οιασδήποτε μορφής κοινωνική συνάθροιση.
Υπάρχουν πάντα οι πολιτικές ευθύνες για κάθε παρεκτροπή αλλά υπάρχει για μια ισχνή μειοψηφία της κοινωνίας μας που στοχεύει το πανταχόθεν βαλλόμενο αστυνομικό όργανο.
Ξεχνούν προφανώς οι Ελληνάρες την αφετηρία του αστυνομικού επαγγέλματος με την αστική κοινωνία να το θεωρεί παρασιτικό και μακριά από τα δικά τους παιδιά. Ο διορισμός χωροφυλάκων σε άλλες εποχές ήταν ένα καλό ρουσφέτι για χαμηλής μόρφωσης και νοημοσύνης παιδιά της Ελληνικής επαρχίας κυρίως.
Ξεχνούν το εμφυλιοπολεμικό κράτος της δεξιάς που χρησιμοποίησε τον αφελή χωροφύλακα για επιβολή της τάξης και για ακίδα του δόρατος σε όλες τις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, βία και εκλογική νοθεία, παρακολουθήσεις, φακελώματα αντιφρονούντων, ενοχοποίηση στοχοποιημένων κυρίως αριστερών πολιτών κλπ.
Ξεχνούν ότι ως χαμηλής εκπαιδευτικής και νοητικής στάθμης ένας άνθρωπος γίνεται εύκολο θύμα τυφλής υπακοής στην εκάστοτε εξουσία κάτι που την περίοδο της χούντας έστρεψε μια οργισμένη κοινωνία εναντίον τους με το σύνθημα μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι,
Ξεχνούν ότι η μόνη προσπάθεια ανασυγκρότησης και εκδημοκρατισμού του αστυνομικού σώματος έγινε από τον Αντρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ με αξιοκρατικές προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ, με συνεχείς επιμορφώσεις και με αξιακά και κοινωνικά κριτήρια για τις κρίσεις και τις μετακινήσεις που αφομοίωσαν τις αντιπαλότητες και έφεραν τον αστυνομικό ως το παιδί της διπλανής πόρτας πιο κοντά στην κοινωνία.
Ξεχνούν ακόμη ότι πρόκειται για εργαζόμενους που εκτελούν εντολές και που όπως σε κάθε επάγγελμα και σε κάθε πολιτικό, ιδεολογικό και μαζικό κίνημα υπάρχουν και οι επιλήσμονες.
Τους χρησιμοποιούν σήμερα οι πάσχοντες από ιδεολογική, πολιτική και ηθική κρίση συνείδησης για να ικανοποιήσουν τις αναχρονιστικές τους ιδεοληψίας και να ενσπείρουν τον διχασμό και την μπαχαλοποίηση στην κοινωνία μας.
Από την μια όχθη τα γκαζάκια, οι μολότωφ και οι σιδερογροθιές. Και από την άλλη τα γκλόμπς, οι φωτοβολίδες κρότου λάμψης και τα χημικά. Και όποιος λαγαρίσει…

*Ο Δημήτρης Χαμπίπης είναι οικονομολόγος