Είναι πολύ ανησυχητική η εξέλιξη της ζοφερής οικονομικής κατάστασης που με γεωμετρική πρόοδο οδηγεί σε αποκοινωνικοποίηση και πολυάριθμες κοινωνικές ομάδες να εκτοπίζονται εκτός των τειχών.
Ο θυμόσοφος λαός μας λέει «όπου φτώχεια και γκρίνια» και πλέον στο κάδρο των ανευθυνουπεύθυνων δεν συνωστίζονται μόνο οι πολιτικοί ταγοί αυτού του τόπου.
Κάπως έτσι ξεκινάει κάθε φορά ένας καινούργιος φαύλος κύκλος ξεκατινιάσματος για πολύ σοβαρά -κοινωνικά αυτή τη φορά- ζητήματα που ως συνέχεια προϋποθέτουν την εμπλοκή της δικαιοσύνης. Ζητήματα που ως επίκεντρο έχουν την ανθρώπινη ύπαρξη και αξιοπρέπεια, στο όνομα της οποίας ομνύουν οι πάντες ακόμη και οι θύτες υποχθόνιων συμπεριφορών.
Ανάρμοστες συμπεριφορές ανθρώπων υπεράνω πάσης υποψίας που μέχρι χθες τα φώτα της δημοσιότητας τούς είχαν καταστήσει πρότυπα επιτυχημένων επαγγελματικά και ινδάλματα μιας κοινωνίας σαστισμένης που δεν ξέρει πλέον από πού να φυλαχτεί.
Γέμισε ο τόπος από φανατικούς που έχουν μυθοποιήσει ανθρώπους αμφιβόλου ηθικής και νορμάλ κοινωνικής συνύπαρξης.
Ρουβίτσες, Μουτσινίτσες, Κυμουλίτσες, Σαμαρίτσες, Χαϊκαλίτσες, Καπουτζιδίτσες, Ρωμίτσες, Φιλιππιδίτσες, Λιγναδίτσες και πάει λέγοντας, δημιουργούν ένα φανατικό κοινό που δίνει άλλοθι και νομιμοποιεί την επιβλητική παρουσία στην δημοσιότητα ανθρώπων που τα πάθη και τα αρρωστημένα μυαλά κατατρώγουν σαν το σαράκι τα σωθικά της κοινωνίας μας.
Δεν είναι κεραυνός εν αιθρία όλα όσα ξετυλίγονται σαν ένα μισοξηλωμένο πουλόβερ μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας. Όλοι γνώριζαν στο περιθώριο των φωτεινών επαγγελμάτων τους επιλήσμονες που ευτέλιζαν τον επαγγελματικό τους χώρο αλλά άκρα του τάφου σιωπή. Και καλά τα αδύναμα και ευάλωτα θύματα αποτρόπαιων συμπεριφορών δίσταζαν και κιότευαν στην θέα φτασμένων, επώνυμων, επιτυχημένων ανθρώπων που είχαν και διασυνδέσεις αλλά και την εξουσία στον χώρο τους να προσλαμβάνουν και να απολύουν κατά το δοκούν. Οι πολυδιαφημιζόμενοι, μεγαλοσχήμονες και λαμπεροί αστέρες το έκαναν γαργάρα;
«Ξέραμε όλοι τι συμβαίνει» δηλώνουν και σαν μετανοούσες Μαγδαληνές αισθάνονται τύψεις που σιώπησαν. Όλοι, όμως, τον εαυτούλη τους. Κανένας δεν είχε κότσια να βγει μπροστά και να αναδείξει τα κακώς κείμενα στον επαγγελματικό τους χώρο για να ξεδιαλύνει η όσμωση και να προληφθούν τα χειρότερα.
Και μέσα σ’ έναν ατελείωτο βούρκο που κυριαρχεί έρχονται και τα κόμματα να δώσουν την χαριστική βολή.
Παρεμβαίνουν με τόνους λάσπη εκατέρωθεν προσδοκώντας σε πολιτική εκμετάλλευση γεγονότων που έχουν σοκάρει την κοινωνία. Ένα ατελείωτο πίνγκ πόγκ συκοφαντιών για συγκάλυψη, κολλητούς και στενούς συνεργάτες που σήμερα βρίσκονται στο στόχαστρο της κοινωνίας και της δικαιοσύνης.
Και καλά η δεξιά παράταξη δασκαλεμένη από τους άξιους προγόνους της για βία και νοθεία, φακελώματα, αποστασίες, μηχανορραφίες και σκευωρίες, σ’ ένα μοντάζ θα κολλήσουν; Ίσως και να βρήκαν το σοκαριστικό θέμα των βιασμών, των παρενοχλήσεων και των εκβιασμών ως ευκαιρία αποπροσανατολισμού από τα διογκωμένα προβλήματα του λαού σε σημείο που ακόμη και η star, Ματίνα Παγώνη, να ωχριά και να μεριάζει μπροστά στο τσουνάμι της απαξίας. Εκλείπει η πολιτική ευθιξία για την αυτονόητη παραίτηση από την υπουργό Πολιτισμού που θα αφομοίωνε κραδασμούς. Ούτε καν της ζητήθηκε- περιέργως.
Οι κοτζάμ αριστεροί του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη παίρνουν το φτυάρι με μεγαλύτερο μένος και σοβατίζουν ασύστολα. Εθισμένοι και αυτοί από την αύρα του ακροδεξιού Καμμένου, του ΚΥΠατζή σκευωρού Παπαγγελόπουλου, του γραμματέα της κλαδικής φυλακόβιων Λάμπρου, του Πολακισμού και των ιδεολογικών τάσεων των αντεξουσιαστών των Εξαρχείων και του Ρουβίκωνα που έχουν κάνει κλοιό στον Αλέξη Τσίπρα, που τους αποκηρύσσει μεν, τους τρώει στη μάπα δε. Κατάντησαν το ηθικό πλεονέκτημα της δεύτερης φοράς αριστερά (η πρώτη ήταν την δεκαετία του ΄80) κουρελού.
Και στην αντίπερα όχθη μια κοινωνία αποσβολωμένη, σαστισμένη και βαριά λαβωμένη παρακολουθεί με απάθεια πλέον ανθρώπους τραγικούς να διαπομπεύουν ό,τι απέμεινε και να μηδενίζουν το κοντέρ. Κάπως έτσι εξάπτονται τα ακραία συντηρητικά ένστικτα του πολίτη και η ανάγκη να τιμωρήσει με τον δικό του τρόπο.
Μέσα στην σήψη, την κατήφεια και τον σκοταδισμό έχουμε την τύχη να μην υπάρχει σήμερα η Χρυσή Αυγή. Γιατί πλέον δεν θα ήταν μόνο 400.000 πολίτες που θα έστρεφαν το βλέμμα κατά κεί…
*Ο Δημήτρης Χαμπίπης είναι οικονομολόγος