ΚΑΘ’ όλα δραστήριος επιχειρηματίας, άνθρωπος που έβλεπε πολύ πιο μπροστά από την εποχή του, κατάφερε να κάνει την βιομηχανία του, ΒΙΚΗ, συνώνυμο των αλλαντικών.
Ο Δημήτρης Παπαγιάννης, ο ιδρυτής της μεγάλης αυτής «αυτοκρατορίας», δεν υπάρχει πια ανάμεσά μας. «Έφυγε» το περασμένο Σάββατο από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών και τόσο η οικογένειά του, τα τρία του παιδιά, Μαρία, Νίκος και Σοφία, η σύζυγός του Μαρίνα, όσο οι συγγενείς αλλά και η τοπική κοινωνία, τον αποχαιρέτισαν για πάντα στην κηδεία που τελέστηκε την Κυριακή στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου.
Απόφοιτος της Ανώτατης Γεωπονικής Σχολής Αθηνών, ο Δημήτρης Παπαγιάννης, εργάστηκε καταρχάς στον Εθνικό Οργανισμό Καπνού από το 1962 έως το 1965 και κατόπιν διορίστηκε (1965) στο υπουργείο Γεωργίας όπου προσέφερε τις υπηρεσίες του μέχρι το 1973, όταν και παραιτήθηκε.
Το έπραξε γιατί θέλησε ένα μεγάλο όνειρό του να γίνει πραγματικότητα. Ήταν τότε που έβαλε μπροστά την ίδρυση της αλλαντοβιομηχανίας ΒΙΚΗ. Και τα κατάφερε. Έφτασε πάρα πολύ ψηλά. Πρωταγωνίστησε επί σειρά ετών στον συγκεκριμένο χώρο, δημιουργώντας μεγάλο όνομα. Άλλο αν μετά ήρθε η οικονομική κρίση με αποτέλεσμα η βιομηχανία να μπει σε περιπέτειες όπως και πολλές άλλες στη χώρα.
Ο ίδιος, ωστόσο, δεν περιόρισε τις δραστηριότητές του στον χώρο της αλλαντοβιομηχανίας. Στον Όμιλο που δημιούργησε, συμπεριέλαβε την βιομηχανική μονάδα παραγωγής σκυλοτροφών και εξειδικευμένων ζωοτροφών LAKY, που μετά την καταστροφή από πυρκαγιά παραμένει όρθια και ζωντανή, καθώς και τη μονάδα παραγωγής χελιού και οξύρυγχου ΧΕΛΠΑ (Χέλια Παπαγιάννης) που επίσης «παίζει» δυνατά στην αγορά.
Εκτός της ενασχόλησής του με τον Όμιλο που φέρει την σφραγίδα του, ο Δημήτρης Παπαγιάννης άφησε το αποτύπωμά του με την εκπροσώπησή του στον κλάδο των τροφίμων. Μετείχε για πολλά χρόνια στον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Κρέατος και υπήρξε μέλος της επιτροπής, η οποία συνέταξε το νέο κώδικα τροφίμων που αφορά τα κρεατοσκευάσματα. Ήταν, επίσης, μέλος της Τράπεζας Πειραιώς, μέλος του ΣΕΒ, ενώ από 2001 έως το 2006 διετέλεσε με επιτυχία πρόεδρος του Επιμελητηρίου Άρτας.
Στον Όμιλό του βρήκαν δουλειά χιλιάδες άνθρωποι, στην πλειοψηφία τους συμπατριώτες μας, οι οποίοι πάντα τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν. Ήπιων τόνων ο ίδιος, προσιτός, οικείος και γήινος ποτέ δεν προκάλεσε και ποτέ δεν έδωσε δικαιώματα. Πορεύθηκε με ήθος και αξιοπρέπεια κι έτσι θα τον θυμόμαστε για πάντα. Στους δικούς του ανθρώπους μεταφέρουμε τα από καρδιάς συλλυπητήριά μας. Να ζήσουν και να τον θυμούνται.