Οι Αιγύπτιοι οργανώνουν γιορτές για τον Διόνυσο σχεδόν όπως και οι Έλληνες, εκτός από τους χορούς. Αντί για φαλλούς, όμως, μεταχειρίζονται αρθρωτά αγάλματα ως μια πήχη.
Αυτά τα περιφέρουν στα χωριά οι γυναίκες και καθώς κινούνται κινείται και το αιδοίο, που είναι σχεδόν όσο το άλλο σώμα. Μπροστά βαδίζει κάποιος που παίζει αυλό και αυτές ακολουθούν τραγουδώντας για τον Διόνυσο. Λέγεται ότι ο λόγος για τον οποίο ο φαλλός είναι μεγαλύτερος και είναι το μόνο μέρος του αγάλματος που κινείται, είναι λατρευτικός. Και το όνομα του Διόνυσου και τη θυσία με την πομπή του φαλλού τα έμαθε στους Έλληνες ο Μελάμπους του Αμυθέωνος. Πρώτοι από τους Έλληνες οι Αθηναίοι έμαθαν από τους Πελασγούς να κατασκευάζουν τα αγάλματα του Ερμή με το αιδοίο ορθό.
Οι πρώτοι άνθρωποι που όρισαν θρησκευτικό κανόνα να μη συνουσιάζονται άντρες με γυναίκες μέσα σε ναούς και να μην μπαίνουν σε ναό μετά από συνουσία αν δεν έχουν κάνει λουτρό, είναι οι Αιγύπτιοι. Σχεδόν όλοι οι άλλοι, εκτός απ’ τους Αιγύπτιους και τους Έλληνες, συνουσιάζονται μέσα στους ναούς και άπλυτοι σηκώνονται από συνουσία και μπαίνουν σε ναούς, θεωρώντας ότι και οι άνθρωποι είναι σαν τα άλλα ζώα. Τούτο, επειδή βλέπουν τα άλλα ζώα και τα πουλιά να συνουσιάζονται μέσα στους ναούς των θεών και στους ιερούς περιβόλους. Εάν, λένε, τούτο δεν ήταν αρεστό στο θεό, τότε δε θα άφηνε να γίνεται. Αυτοί έτσι λένε, εγώ όμως νομίζω πως δε φέρονται σωστά.
Τα κατοικίδια ζώα των Αιγυπτίων είναι πολλά και θα ήταν ακόμα περισσότερα αν δε συνέβαινε με τους γάτους το εξής: όταν οι θηλυκές γάτες γεννήσουν, δε θέλουν τους αρσενικούς κοντά τους. Αυτοί γυρεύουν να συνουσιαστούν μαζί τους και δεν μπορούν. Γι’ αυτό και οι γάτοι σοφίζονται το εξής: αρπάζουν φανερά από τις θηλυκές ή κλέβουν κρυφά τα γατάκια και τα σκοτώνουν, αλλά δεν τα τρώνε. Εκείνες, στερημένες απ’ τα παιδιά τους και θέλοντας ν’ αποκτήσουν άλλα, πηγαίνουν με τους γάτους. Το ζώο αυτό θέλει παιδιά. Όταν γίνει καμιά πυρκαγιά, παράξενη ιερή μανία πιάνει τις γάτες. Οι Αιγύπτιοι στέκονται στη σειρά και νοιάζονται για τις γάτες αντί να κοιτάξουν να σβήσουν τη φωτιά, εκείνες όμως ξεφεύγουν ανάμεσά τους ή πηδάνε από πάνω τους και ρίχνονται στη φωτιά. Και όταν γίνει αυτό το πράγμα, τους Αιγύπτιους τους πιάνει μεγάλη λύπη. Σ’ όποιο σπίτι ψοφήσει γάτος από φυσικό θάνατο, όλοι οι κάτοικοι ξυρίζουν μόνο τα φρύδια τους. Αν ψοφήσει σκύλος, τότε ξυρίζουν το κεφάλι τους και όλο τους το σώμα.
Οι Αιγύπτιοι που κατοικούν στην καλλιεργούμενη χώρα, είναι οι περισσότερο σοφοί απ’ όλους τους ανθρώπους. Ο τρόπος ζωής τους είναι ο εξής: παίρνουν καθάρσιο τρεις φορές το μήνα, εμετικά ή κάνουν κλύσματα για την υγεία τους, επειδή θεωρούν ότι όλες οι αρρώστιες έρχονται στον άνθρωπο από τις τροφές που τρώει. Τρώνε ψάρια ωμά που τα στεγνώνουν στον ήλιο και άλλα που τα παστώνουν με αλάτι. Και τα ορτύκια και τις πάπιες και τα μικρά πουλιά τα τρώνε ωμά, αφού τα παστώσουν με αλάτι.
Στα συμπόσια των πλουσίων, άμα τελειώσει το δείπνο, ένας υπηρέτης περιφέρει ένα ξύλινο ομοίωμα νεκρού μέσα στο φέρετρό του, σκαλισμένο και χρωματισμένο όσο το δυνατόν καλύτερα, ώστε να μοιάζει αληθινό. Το δείχνει στον καθένα από τους καλεσμένους λέγοντας: «βλέπε τον αυτόν και τρώγε και γλέντα, γιατί όταν πεθάνεις θα είσαι σαν κι αυτόν».
Όταν πεθάνει κάποιος στο σπίτι που τυχαίνει να έχει κάποιο αξίωμα, όλες οι γυναίκες της οικογένειας σκεπάζουν το κεφάλι τους και το πρόσωπό τους με λάσπη, αφήνουν τον νεκρό στο σπίτι και γυρίζουν στην πολιτεία με τα ρούχα κατεβασμένα ώστε να φαίνονται υα στήθια τους και χτυπιούνται μαζί τους όλες οι συγγενείς του πεθαμένου. Και οι άντρες κατεβάζουν τα ρούχα τους και χτυπιούνται και οδύρονται κατά τον ίδιο τρόπο. Αφού τα κάνουν αυτά, πηγαίνουν τον νεκρό για ταρίχευση.
Υπάρχουν άνθρωποι που το έχουν επάγγελμα και είναι η τέχνη τους. Όταν τους φέρνουν τον νεκρό, δείχνουν στους συγγενείς τους ξύλινα ομοιώματα, φυσικά χρωματισμένα, τρόπους βαλσαμώματος. Οι συγγενείς διαλέγουν με ποιον τρόπο θέλουν να βαλσαμωθεί ο νεκρός τους και συμφωνούν για την τιμή. Στη συνέχεια πιάνουν δουλειά οι βαλσαμωτές. Πρώτα πρώτα μ’ ένα σιδερένιο εργαλείο βγάζουν από τα ρουθούνια τον εγκέφαλο και ρίχνουν φάρμακο σε ό,τι δεν μπορεί να βγει έτσι. Μετά με πέτρινο μαύρο εργαλείο κάνουν μια τομή στα πλάγια της κοιλιάς, από την οποία βγάζουν όλα τα εντόσθια. Καθαρίζουν την κοιλιά με κρασί και χουρμάδες. Ύστερα ρίχνουν τριμμένα μυριστικά χόρτα. Έπειτα γεμίζουν την κοιλιά με σμύρνα καθαρή, με κανέλα και άλλα μυριστικά, εκτός από λιβάνι, και μετά τη ράβουν.
Σκεπάζουν το σώμα με νίτρο και το αφήνουν εβδομήντα μέρες. Δεν πρέπει να μείνει περισσότερο. Μετά τις εβδομήντα μέρες, πλένουν τον νεκρό και τυλίγουν όλο το σώμα του με λεπτό άσπρο ύφασμα κομμένο λουρίδες, αλείφοντάς τες από μέσα με κόμμι, που το μεταχειρίζονται αντί κόλλας οι Αιγύπτιοι. Έτσι το παραλαμβάνουν οι συγγενείς που έχουν κάνει μια ξύλινη θήκη με μορφή ανθρώπινη και τον βάζουν μέσα. Σφραγίζουν τη θήκη και την τοποθετούν όρθια στον τοίχο, σ’ ένα ειδικό δωμάτιο.
Όταν πεθάνει η γυναίκα ενός ανθρώπου με αξίωμα, δεν την παραδίνουν αμέσως για ταρίχευση. Το ίδιο κάνουν και για τις πολύ όμορφες ή εκείνες που έχουν όνομα. Μόνο την τρίτη ή την τέταρτη μέρα τις δίνουν για ταρίχευση. Αυτό το κάνουν για να μη συνουσιάζονται οι βαλσαμωτές με τις νεκρές. Λένε ότι έπιασαν κάποιον να το κάνει αυτό με γυναίκα που είχε πεθάνει πριν από λίγο και το μαρτύρησε ένας ομότεχνός του.
(Ηρόδοτου, Ευτέρπη)
