Πετώντας στ’ ανοιχτότερα τ’ ουρανού. Σ’ ένα πέρασμα αλλιώτικο από τη μια χρονιά στην άλλη, οδηγήθηκα. Χωρίς φραγμούς, χωρίς όρια, χωρίς βαρύτητα. Γιατί τα δράμια δεν αρκούν να ζυγίσουν το μέγεθος του συναισθήματος που περικλείεται στο απέραντο γαλάζιο του. «Στ’ ανοιχτότερα τ’ ουρανού» του…
Λίγο πριν την δύση του 2020, εκεί κοντά στα Χριστούγεννα, πήρα το φετινό ανεκτίμητο δώρο μου. Δεν το έφερε ο Άη Βασίλης, γιατί του απαγόρεψαν τις μετακινήσεις. Ήταν ο φίλος από καρδιάς, Δημήτρης, που μου εμπιστεύτηκε την πρώτη ανάγνωση στη νέα του ποιητική συλλογή, από τις εκδόσεις «apiroshora», πλαισιωμένη από φωτογραφίες του συγγραφέα, Χαράλαμπου Σ. Ξυλογιάννη.
«Μα αφού υπάρχουν οι θάλασσες και λούζονται στα νερά τους ακόμη τ’ αστέρια, τί στους απόρθητους τάχα τοίχους των ανακτόρων σου κλείνεσαι και φτιάχνεις μικρές πολεμίστρες εκεί…», μου θύμισε μέσα από την «Σύγκρουση». Και μετά ήρθαν τα «Υψώματα», ο «Υπόγειος κόσμος», οι «Αυτοκρατορίες», οι «Μέρες», οι «Μάνες»… Ξαφνιάστηκα ευχάριστα. Ποιος αλήθεια μπορεί να μιλά με το μέσα σου; Και πώς με τόση ειλικρίνεια; Μόνο η ποίηση μπορεί να πει τ’ ανείπωτα. Μόνο ο ποιητής μπορεί να σκαλίσει με λέξεις το άγονο μέρος της καρδιάς του ανθρώπου και κυρίως να σμιλεύσει το νου του…
Συνέχισα. «Είναι αργά. Πολύ αργά πια. Προχωρημένα μεσάνυχτα. Αφέγγαρη η νύχτα, υγρή και θλιμμένη (…). Μια αράχνη το σπίτι» (Νύχτες).
Πιάνω κουβέντα. Με ποιόν όμως; Αυτή η συνάντηση είναι διαφορετική. Μιλάς με το μέσα σου. Γιατί οι λέξεις, ο ειρμός, η ακολουθία, ο ρυθμός του… σ’ αυτό το έργο παίζει μαζί σου. Κάνει αντίλογο και ταυτόχρονα αντίλαλο από τον «θολό, θόλο του ουρανού του…» (Θάλαττα θάλαττα).
Ο Δημήτρης Βλαχοπάνος σ’ αυτή την ποιητική συλλογή μοιράζεται το δρόμο της φυγής και της λύτρωσης, μέσα από τον λόγο της λύτρωσης! Είναι πιο ώριμος από ποτέ. Πιο καίριος από ποτέ. Πιο σαφής από ποτέ. Μιλάει απλά, βαθιά και ξέφραγα. Όπως δηλαδή το χωρίς φράχτες μποστάνι που σε καλεί να γευτείς ανεμπόδιστα και αβίαστα τους καρπούς του. Έτσι απλά. Και για όλα. «Το κλουβί των αγίων θηρίων που αγριεύει αφόρητα τώρα η πείνα και η δίψα τους και τροχίζουν τα δόντια τους καταστρώνοντας πλάνα, πακέτα, προγράμματα κι αριθμούς με μηδενικά στη σειρά» (Θηρία).
Κι ύστερα για όσους «ετοιμάζουν τον στόλο τους (…) Τεμαχίζουν το σώμα του Απόλλωνα. Και τα σκόρπια σε σάκους συσκευάζουν νησιά» (Εξεγερμένοι). «Πρέπει να σ’ αγαπήσω πιο πολύ τώρα (…). Γιατί ξεραίνονται τώρα τα δέντρα κι αυτά που στέκουν όρθια δεν καρπίζουν. Και τα κλαδιά τους μοιάζουν με χέρια αιχμηρά. (…) Και δεν τον φοβάμαι τον θάνατο. Τα δέντρα φοβάμαι. Τα δέντρα μας» (Δέντρα στην έρημο). Κι έπειτα «Καντήλι της μνήμης η πόλη. Και μιας αρυτίδωτης ανθρωπιάς» (Πάλι στην πόλη).
Με 53 ποιήματα και το «Πέταγμα του κόνδορα», το νέο του ποιητικό έργο «στ’ ανοιχτότερα τ’ ουρανού» αποτελεί ένα σύνολο ισχυρών ανέμων που φτιάχνουν έναν ανεμοστρόβιλο δυνατό. Αυτόν που συνεγείρει το μέσα σου. Σκορπά όλη τη σκόνη που ασυνείδητα επικάθισε κι όταν δεν έχει άλλη… φτάνει σε σένα, έτσι που να σε στροβιλίσει δυνατά. Τόσο, ώστε να αναμετρηθείς με το πραγματικό σου μέγεθος. Αυτό που μπορεί να αναληφθεί στ’ ανοιχτότερα τ’ ουρανού. «(…) ίσως καταλάβουμε τότε πως όλη η ζωή μας δεν ήταν παρά μια πλάνη μονάχα. Μια πλάνη. Μα μια νίκη κι αυτή: να γνωρίζεις επιτέλους την πλάνη σου, όταν ξέρεις πως άλλοι δε θα μάθουν ποτέ την έκταση και το βάθος της πλάνης τους» (Πτήση και πτώση).
Σαν καμπάνα ηχεί μέσα σου αυτό το έργο. Σαν κουδούνι σε κανάτι μεταλλικό να σου θυμίσει: «Το ‘να σου πόδι να πατά στη σφαίρα της γήινης αλήθειας. Και τ’ άλλο στην πάχνη του ονείρου και του ανεκπλήρωτου» (Σφυριά). Γιατί «Πληθαίνουν τα δελτία καιρού. Κι επιμηκύνονται ασυστόλως οι δόσεις τους προμηνύοντας καταιγίδες και θύελλες» (Ζόφος). Και « (…)Σκυμμένα πάνω στους πολεμικούς χάρτες τα μέλη των συμβουλίων της ειρήνης και των επιτελείων της αμυντικής συμμαχίας» (Ρεύματα), σε ένα «Αρνητικό αχανές» όπου «Πολλά τα θέλω μου και δύσκολα. Μα τα μπορώ μου πενιχρά και γύρω μου έτοιμοι οι τοξότες (…)».
Αυτό το έργο δεν βολεύεται με λιγότερο ουρανό. Αναζητά τ’ ανοιχτότερα. Του ουρανού και της ψυχής. Και της μνήμης. Αρκετά έργα του αφιερώνονται σε φίλους του. Ανάμεσά τους και ξεχωριστοί που σήμερα συναντά στο απέραντο του ουράνιου θόλου ανάμεσα σε γαλαξίες και φωτεινά αστέρια, όπως ο Στράτος Στασινός (Ο γυρισμός), ο Σωτήρης Ζυγούρης (Οδοιπορία), τα 36 νήπια του Κομμένου (Πορείες). Και πολλοί ακόμη που δεν καταγράφω, αφήνοντας αναλλοίωτο το στοιχείο της έκπληξης.
Όπως αυτή που δοκίμασα κι εγώ με το ποίημα «Η κιβωτός» και την ξεχωριστή τιμή που μού επιφύλαξε η αφιέρωσή του. Κάθε έργο συνοδεύεται από τον ξένο στίχο αγαπημένων του συγκροτημάτων. Αν μη τι άλλο σ’ αυτή τη συλλογή «Ά-βολος» ο Δημήτρης Βλαχοπάνος, σπάει αλυσίδες και φραγμούς κάθε είδους. Και μαζί του καλεί τον αναγνώστη «στ’ ανοιχτότερα τ’ ουρανού», γιατί «Τι γυρέψαμε δρασκελώντας τα σύρματα των αυλών μας; Λίγη θάλασσα και λίγο ουρανό. Για να φεύγει η ψυχή μας. Να χώνεται και να χάνεται μέσα στ΄ αλλιώτικα πλήθη των λιμανιών και των άστρων».
Δημήτρη μου «Ούτε ο Μινώταυρος ούτε το τέρας της Σφίγγας θα γίνουν εμπόδιο στην αναμέτρηση αυτή με τη ζωή και το αίνιγμά της», όσο υπάρχουν ποιήματα που κάνουν χρωματιστές κλωστές τις λέξεις και συνθέτουν μουσικές για συναισθήματα. Όσο, δηλαδή, υπάρχουν ποιήματα που μιλούν στον άνθρωπο με επίκεντρο τον άνθρωπο.
ΥΓ: Ευχαριστώ για το ξεχωριστό, συγκινητικό και μοναδικό μαζί σου πέταγμα… στ’ ανοιχτότερα τ’ ουρανού. Τους 54 γαλαξίες (ποιήματα) και τα άπειρα αστέρια (στίχοι-νοήματα – συναισθήματα) που περικλείουν.
Βίκυ Καινούργιου