Πράγματι! Θα μας λείψει φέτος η «Γέφυρα Τζαρή». Και θα μας λείψει πάρα πολύ. Γιατί «ο αγιασμός των υδάτων» στον Άραχθο και το ρίξιμο του Σταυρού στην κοίτη του δεν είναι η απατηλή λάμψη της κάμερας, που πολλές φορές παραμυθιάζει τον κόσμο. Η ετήσια συνάντηση στη «Γέφυρα» έγινε θεσμός, έθος, αξία, τιμή και παράδοση χωρίς επιτηδεύσεις. Έγινε δένδρο με βαθιές ρίζες.
Ετούτα τα φετινά Θεοφάνεια μάς έτυχε το απρόσμενο. Φονικές οι αριθμητικές και μακάβριοι οι αριθμοί που μάς περιβάλλουν. Το «εν Ιορδάνη» θα το αντικαταστήσουν επιδημιολογικά φορτία, εμβόλια, ατομική ευθύνη, εφιαλτικά σενάρια, κρούσματα, μάσκες, ΜΕΘ, ανησυχία. «Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας» των θνητών, ομαδικά και ατομικά παγιδευμένος στην ακινησία και τον εγκλεισμό, πορεύεται σιωπηλός, υπάκουος και πειθαρχημένος, γιατί έτσι επιβάλλει η λώβα της πανδημίας.
Μια σπουδαία θρησκευτική – κοινωνική εκδήλωση, που μυρίζει μόνο ζωή, δε θα μπορέσει να τη χαρεί και να γίνει μέρος της. Δε θα μπορέσει να αντικρίσει το ουράνιο τόξο των Τζουμέρκων, εκεί που χαμηλώνουν τα βουνά και οργιάζει η φύση. Εκεί που γύρω – γύρω συμβιώνουν κοινωνίες με ευγενή αισθήματα και ψάλτες ζωής της γης τους. Θα λείψει ο ήχος από το βουερό ποτάμι, που κουβαλά Ηπειρώτικη μουσική, χαρές και λύπες αιώνες τώρα. Θα λείψει η ατμόσφαιρα που φτιάχνουν οι προσκυνητές. Θα λείψουν οι αγκαλιές και τα φιλιά, αξίες του γένους μας μπροστά στα στρωμένα τραπέζια, τα γεμάτα με φωτεινά εδέσματα. Θα λείψει ο γιατρός, η ψυχή των εκδηλώσεων, ο πανταχού παρών, πότε με ήλιους ορεξάτους και πότε με ομίχλες και ψιλόβροχο που πιρουνιάζει το κορμί και τα κόκαλα.
Δε θα ανταμώσουν βλέμματα και δε θα μπορέσουν να κλειδώσουν πάνω σε μια έμψυχη ή άψυχη εικόνα. Δε θα σμίξουν οι συνεπιβάτες της ζωής, και τα ατέλειωτα «χρόνια πολλά» αυτή τη φορά θα αναμερίσουν κάτω απ’ τη γέφυρα. Οι χρωματιστές βάρκες με τους νεαρούς ατρόμητους βουτηχτές δε θα παρελάσουν στο νερό και δε θα στεφανωθούν από τους διοργανωτές. Οι πολιτικοί δε θα απολαύσουν τη δόξα τους κάνοντας απολογισμούς και μοιράζοντας υποσχέσεις…
Και μετά τους αγιασμούς και τα τελετουργικά, φορώντας τα καλά ρούχα της καρδιάς τους, συντεταγμένα, λαμπεροί και χαρούμενοι, θαρρείς ερωτευμένοι με τα μαγαζιά της περιοχής, δε θα είναι εκεί για γλέντι και φαγοπότι. Εκεί που ξέρουν ότι θα ζήσουν ακριβές στιγμές, για να περάσουν υπέροχα με χορό και τραγούδι. Εκεί που τα πρόσωπα γίνονται ρόλοι, απλώνεται η ομορφιά της ψυχής και οι δημοτικές νότες ντύνουν τις ιστορικές μνήμες. Μα πόσο θα λείψουν όλα αυτά από το ιερό σήμερα των ολίγων στιγμών ζωής!
Το «μένουμε σπίτι» μάς φέρνει αντιμέτωπους με το κενό! Σαν σε μια παλιά ανάμνηση, χαμένη στην ομίχλη του χρόνου, κι ας ήταν μόλις πέρυσι όλα αυτά. Μα μένει η υπόσχεση και η ελπίδα: μακριά από τουριστικούς μανδύες και νεκραναστάσεις αναβιώσεων, του χρόνου με το καλό έχει να γίνει μεγάλη γιορτή στη Γέφυρα Τζαρή! Κι αυτά τα λόγια δεν αποτελούν ένα μοιρολόι μνημοσύνης των Τζουμερκιωτών. Είναι μια πίστη βαθιά που την αποζητά η ψυχή μας!