«Σήμερα έχω εφτάωρο για το σχολείο, μετά έχω δυο ώρες Αγγλικά και το βράδυ Γαλλικά. Θα μου βγουν τα μάτια στον υπολογιστή…».
Αυτή είναι φράση από την πραγματική ζωή μαθήτριας της Β’ τάξης γυμνασίου. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα, όπως μας εξήγησε, αλλά τουλάχιστον τις τρεις από τις πέντε ημέρες της εβδομάδας που ακολουθούν του σχολικού μαθήματος, εκείνα της ξένης γλώσσας, άλλοτε μόνο της Αγγλικής ή μόνο της Γαλλικής. Μια φορά την εβδομάδα πάντως και των δυο. Όσο για την μικρότερη του σπιτιού, αρχίζει 2:30 το μεσημέρι το μάθημα (δημοτικού) και το απόγευμα, μέσω της οθόνης και πάλι, παρακολουθεί τα μαθήματα Αγγλικής, σε σύνδεση με Κέντρο Ξένων Γλωσσών.
Ανεξαρτήτως ηλικίας, λοιπόν, τα παιδιά σήμερα βιώνουν τρεις αναγκαστικές «φυλακές». Το ένα «κελί» είναι το σπίτι, το οποίο- με μικρές εξαιρέσεις- δεν αποχωρίζονται πια. Το δεύτερο, οι πιο στενοί τοίχοι του δωματίου τους και το τρίτο στενότερο κουτί όλων, η οθόνη του υπολογιστή τους. Στην καλύτερη περίπτωση διότι μπορεί για κάποια να είναι η οθόνη του κινητού τηλεφώνου.
Την ίδια στιγμή, δηλαδή, που οι έρευνες καταδεικνύουν προβλήματα ανάπτυξης σημείου του εγκεφάλου που ευθύνεται για την μετέπειτα ενήλικη συμπεριφορά του ατόμου, κάτι που επιτυγχάνεται μόνο με το παιγνίδι σε σωματική άσκηση έξω στη φύση, η νεότερη γενιά του πλανήτη έχει απολύτως καθηλωθεί για να μην πούμε… αποβλακωθεί.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας φτάνει να δέχεται εισηγήσεις από τους ειδικούς επιστήμονες – ερευνητές για την υποχρεωτική συνταγογράφηση χρόνου για παιχνίδι στην ύπαιθρο προκειμένου να αποφευχθούν αναπτυξιακά προβλήματα και ζητήματα συμπεριφοράς στον άνθρωπο του μέλλοντος, αλλά οι συνθήκες οδηγούν σε ολοένα μεγαλύτερη ακινησία.
Γι’ αυτά τα προβλήματα που ίσως σήμερα να καταγράφονται μόνο με τη μορφή κόπωσης και γκρίνιας των παιδιών από το συνεχόμενο μάθημα μέσω διαδικτύου, θα μιλήσει κανείς; Η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θα ασχοληθεί; Η πολιτική θα τα εξετάσει ή θα σιωπήσουν όλοι εναρμονιζόμενοι με τις συνθήκες όπως συνέβη με τον συνεχή δανεισμό πολιτών, τραπεζών, κρατών και τον μετέπειτα κρότο της «σπασμένης» οικονομικής φούσκας; Αυτό το γνωστό κακό προηγούμενο δηλαδή, για το οποίο οι οικονομολόγοι δεν προειδοποίησαν και η πολιτική, επίσης, δεν βρέθηκε τότε ένα βήμα πιο μπροστά.
Βίκυ καινούργιου