Ο έρωτας είναι η κορυφαία πράξη της ανθρώπινης ζωής. Είναι το ανώτατο σημείο της ατομικής και συλλογικής συναισθηματικής έκφρασης. Η ζωή βρίσκει το βαθύ της περιεχόμενο και το υψηλό της νόημα όταν ο άνθρωπος απολαμβάνει αυτό το φυσικό του δικαίωμα, το οποίο δεν περιορίζεται απλά στο συναίσθημα και στα όμορφα λόγια, αλλά γυρεύει την επαφή, επομένως την ηδονή, τη σωματική πρώτα και την ψυχική στη συνέχεια.
Ο έρωτας απελευθερώνει τον άνθρωπο, χαρίζει στην ύπαρξή του πληρότητα και την κάνει χαρούμενη. Τον ημερεύει και τον καθιστά δημιουργικό, κοινωνικό και αισιόδοξο. Αλλά γίνεται και μέγας δυνάστης, που τον τυραννά μέρα και νύχτα. Η τυραννία του άλλοτε είναι γλυκιά κι άλλοτε πικρή και βασανιστική. Τον μαραζώνει, τον αναστέλλει και τον ωθεί σε παράλογες ενέργειες, ακόμα και στην ιδέα της τέλεσης εγκληματικής πράξης, είτε σε βάρος άλλων είτε σε βάρος του εαυτού του.
Αλλά ταυτόχρονα ο έρωτας δεν είναι ένα ατομικό κεφάλαιο, μια προσωπική αυστηρά υπόθεση. Είναι κυρίως κοινωνικό φαινόμενο, όπως και ιστορικό. Με την έννοια πως διδάσκεται μέσα από τα κείμενα και τις πράξεις των ανθρώπων, καλλιεργείται και εκδηλώνεται μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες, όπως αυτές προσδιορίζονται από την οικονομική βάση ενός συνόλου, από το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης μιας κοινωνίας, αλλά και από το πολιτιστικό της εποικοδόμημα. Είναι άλλη η φιλοσοφία του, η μορφή του, η δυναμική του, το πνεύμα του και η πραγμάτωσή του στην αρχαία Ελλάδα, φέρ’ ειπείν, και διαφορετική στην αρχαία Ινδία, Κίνα, Ρώμη κλπ. Και είναι άλλο πράγμα ο έρωτας στον μεσαίωνα κι άλλο στη νέα εποχή.
Είναι άλλο πράγμα ο έρωτας της Αίμονος και Αντιγόνης στην τραγωδία του Σοφοκλή «Αντιγόνη» κι άλλο του Τριστάνου και της Ιζόλδης. Άλλο ο έρωτας Ερωτόκριτου και Αρετούσας κι άλλο ο έρωτας Ρωμαίου και Ιουλιέτας. Είναι άλλο πράγμα ο έρωτας Δάφνη και Χλόης κι άλλο ο έρωτας Αντώνιου και Κλεοπάτρας. Άλλο ο έρωτας του 1821 κι άλλο ο έρωτας του 2021. Κι άλλο τέλος ο έρωτας του 1970 κι άλλο του 2020. Τίποτα δεν έχει αλλάξει, αλλά και τίποτα δεν είναι όπως παλιά.
Μπορεί, βέβαια, ο έρωτας να είναι ένα ανώτερο συναίσθημα του ανθρώπου, αναγκαίο για να νιώσει ευτυχία, ωστόσο αυτό δε σημαίνει πως όλοι οι άνθρωποι ερωτεύονται ή πως ερωτεύονται όλοι με τον ίδιο τρόπο και τα ίδια μέσα. Ακριβώς γιατί δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και ίσοι. Μάλλον δεν είναι όλοι άνθρωποι, με την έννοια πως ο πνευματικός και ψυχικός κόσμος τους δεν έχει αποκτήσει τα ιδιαίτερα εκείνα γνωρίσματα που είναι αναγκαία για την αυτόνομη δράση τους και τη διεκδίκηση όσων δικαιούνται.
Κι αυτό δεν οφείλεται στις προσωπικές επιλογές καθενός, αφού οι επιλογές του προσδιορίζονται από το περιβάλλον μέσα στο οποίο μεγαλώνει και την αγωγή που εκείνο του παρέχει. Γιατί μέσα σ’ ένα σύνολο διαμορφώνονται τα στοιχεία που ενθαρρύνουν και απελευθερώνουν το άτομο ή το αποκλείουν και το εμποδίζουν να σκεφτεί και να δράσει στην κατεύθυνση της ηδονής, οποιασδήποτε μορφής, και του έρωτα. Εκατομμύρια είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν δοκιμάσει την ομορφιά του έρωτα και δεν έχουν αισθανθεί την ανατριχίλα του σεξ. Αλλά, ταυτόχρονα, εκατομμύρια είναι και οι άνθρωποι που δοκιμάζουν πολλούς έρωτες στη ζωή τους και γεύονται με πολλούς συντρόφους τους το σεξ σε ποικίλες εκδοχές.
Φτάνει να γυρίσουμε λίγες μόνο δεκαετίες τους δείχτες πίσω, για να δούμε πως τους ανθρώπους τους πάντρευαν οι άλλοι όχι τόσο για να νιώσουν την ομορφιά του έρωτα και ν’ απολαύσουν την ηδονή του σεξ, όσο για να φέρουν στον κόσμο παιδιά και να συνεχιστεί η ομαλή ροή της κοινωνικής ζωής. Με όλα τα ευτράπελα που συνόδευαν τις σχέσεις αυτές ή προέκυπταν από αυτές. Φτάνει, επίσης, να μετακινηθούμε προς τα εκατομμύρια των γυναικών του σημερινού Ισλαμικού κόσμου -για να μη μιλήσουμε και για τον χριστιανικό- οι οποίες έχουν ευνουχιστεί με τη μέθοδο της κλειτοριδεκτομής, του βίαιου ακρωτηριασμού των γεννητικών της οργάνων!