Συνεχίζει με αφοσίωση τα βήματά του στην συγγραφή ο Αρτινής καταγωγής, Ντίνος (Κωνσταντίνος) Ανυφαντής, που μετά το μυθιστόρημά του «Βεατρίκη-Ωδή στο απόλυτο κακό», προχώρησε στην έκδοση και δεύτερου βιβλίου με τον τίτλο «Αυτά που κρύβουν οι Σκιές».
Γράφει η Βίκυ Καινούργιου
Ο συμπατριώτης μας υπηρετεί ένα διαφορετικό είδος που κατ’ άλλους αποτελεί συγγραφικό θρίλερ και γι’ άλλους τον πιο τολμηρό συνδυασμό λαογραφικής παράδοσης και ελληνικού φολκ τρόμου. Το είδος έχει φανατικούς αναγνώστες και το πρώτο βιβλίο του υπό τον τίτλο «Σκιές στην αντίπερα όχθη», από τις εκδόσεις «Πηγή», με το οποίο συστήθηκε στο κοινό, κέρδισε γρήγορα αρκετούς αναγνώστες.
Λίγο αργότερα ήρθε… η «Βεατρίκη» που ξεχώρισε για την πλοκή και κυρίως την φαντασία και τις ανατροπές, από τις εκδόσεις «Ανάτυπο». Ένα μυθιστόρημα τρόμου που χάρισε στον Αρτινό, Κωνσταντίνο Ανυφαντή, το 3ο βραβείο Έλληνα συγγραφέα φαντασίας έτους 2019. Η διάκρισή του έγινε από την Hellenic Fantasy Legion, στην διοργάνωση του «FANTASY FESTIVAL-2019». Το εν λόγω μυθιστόρημα συγκαταλέγεται σε έκδοση συνεργασίας. Δηλαδή την μορφή που επιλέγεται από νέους συγγραφείς και η οποία περιλαμβάνει σ’ ένα βιβλίο δυο μυθιστορήματα. Για τον Κωνσταντίνο Ανυφαντή η έκδοση έχει δυο όψεις και σ’ αυτή μπορεί κανείς να απολαύσει παράλληλα το βραβευμένο ευφάνταστο …θρίλερ του και στο δεύτερο μέρος την ρομαντική ιστορία της πρωτοεμφανιζόμενης στο χώρο, Κωνσταντίνας Τότογλου, με τίτλο «Άγγελοι χωρίς φτερά».
Ξανάρθαν οι… Σκιές
Κι ύστερα ήρθαν οι «Σκιές», νούμερο 2, ξανά από τις εκδόσεις «Πηγή».
Αυτό που κάνει την συγκεκριμένη σειρά διηγημάτων τρόμου του Αρτινού συγγραφέα να ξεχωρίζει, είναι η βασική τους …συνταγή. Όλα τα διηγήματα, και στο καινούριο έργο του με τίτλο «Αυτά που κρύβουν οι σκιές», είναι εμπνευσμένα από την Ελληνική λαογραφία. Μύθοι, θρύλοι, παραδόσεις ή αλλιώς ιστορίες που αφηγούνταν ο παππούς και η γιαγιά μας δίπλα στο τζάκι με νεράιδες, στοιχειωμένα σπίτια, πύλες του Άδη, φώτα στο βουνό, δράκο στη σπηλιά, άγγελο-φαντάρο στη σκοπιά… και τόσα άλλα, καταγράφονται για πρώτη φορά.
Ο δικός μας, Ντίνος (Ανυφαντής), είναι ο πρώτος που αξιολόγησε τον λαογραφικό πλούτο των Ελληνικών θρύλων και τους κατέγραψε. Δοσμένοι, βέβαια, μ’ έναν διαφορετικό τρόπο σε κάθε του βιβλίο, πρώτα αναπτύσσονται σε μια δική του φανταστική ιστορία τρόμου κι έπειτα καταγράφονται όπως ακριβώς επικράτησαν μέσα από τις αφηγήσεις χρόνια ολάκερα ή και αιώνες.
Με τον τρόπο αυτό -για πρώτη φορά- αποτυπώνονται και ως εκ τούτου διασώζονται οι ιστορίες που ακολουθούν κάθε τόπο. Στο δεύτερο βιβλίο του συγκαταλέγονται 21 μύθοι και θρύλοι, όπως δεν έχουν ειπωθεί ποτέ ξανά.
Τιμή στον τόπο του
Από τη νέα έκδοση δεν λείπει η Άρτα. Απεναντίας έχει την τιμητική της με τρεις ιστορίες που ξεχωρίζουν.
«Το άδικο αίμα» εμπνευσμένο όχι από μύθο αλλά από την τραγωδία του ναζισμού στο Ολοκαύτωμα του «Κομμένου» Άρτας από την Γερμανική μπότα τον Αύγουστο του 1943, αποτελεί τη δική του φανταστική «κάθαρση», που δυστυχώς δεν επήλθε ποτέ για τα 317 αθώα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας στον τόπο μας, όπως εξάλλου και ο ίδιος σημειώνει προς τον αναγνώστη του. Σε κάθε περίπτωση μέσα από το βιβλίο με τον δικό του τρόπο, κάνει γνωστό σ’ όλους το έγκλημα που διαπράχθηκε στο Κομμένο, όπως βέβαια και σε άλλους μαρτυρικούς τόπους από τα στρατεύματα κατοχής. Στο σημείωμά του τονίζει προς τον αναγνώστη: «Δυστυχώς δεν αποτελούν μύθο οι άδικοι νεκροί της θηριωδίας. Τριακόσιες δέκα επτά ψυχές…».
Με καταγωγή από τον Αμμότοπο Άρτας, ο συγγραφέας φέρνει στο φως και τον τοπικό θρύλο της Αγίας Παρασκευής του Δράκου, όπου και η ομώνυμη σπηλιά του στον οικισμό Αμπέλια. Στην ιστορία του με τίτλο «Θρύλοι Αγίων», μας γνωρίζει την Αγία Παρασκευή και την δρακότρυπά της.
Την τιμή στη γενέτειρά του ολοκληρώνει με «Το Γεφύρι του χαμού». Μέσα από τον πασίγνωστο θρύλο του γεφυριού της Άρτας ο ίδιος συνεχίζει με καλπάζουσα φαντασία την πολυτραγουδισμένη ιστορία που κάνει την πόλη γνωστή διεθνώς, φτάνοντας στην βασανιστική εκδίκηση του Πρωτομάστορα…
Φτιάχνει ατμόσφαιρα
Ο Ντίνος Ανυφαντής γνωρίζει στον αναγνώστη μύθους, θρύλους σε κάθε τόπο της Ελλάδας.
Καταπιάνεται από μια «βόλτα στο Μουσείο» και πλάθει την δική του ιστορία με «μαγιά» τα κλεμμένα μάρμαρα του Παρθενώνα (Ελγίνεια). Θυμίζει το «αθάνατο νερό» του Μ. Αλεξάνδρου και μας γνωρίζει μύθους τρόμου στα γειτονικά μας Τρίκαλα, την Λέσβο και αλλού. Με πολύ σύντομες αλλά άκρως πετυχημένες περιγραφές του τοπίου, της ατμόσφαιρας και των πρωταγωνιστών της κάθε ιστορίας, καταφέρνει να σε οδηγεί σ’ ένα άλλοτε ομιχλώδες, ζοφερό ή μαύρο φόντο, δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες που κάνουν την ανάγνωση απολαυστική.
«Παντού υπάρχει ένας μύθος…», υποστηρίζει ο ίδιος και ζητά από τον αναγνώστη να ταξιδέψει μαζί του. «Θα τα ζήσεις όλα αυτά, θα τα κάνεις εικόνα», λέει και προσθέτει: «Κι αν τρομάξεις, μην ανησυχήσεις. Ξέρεις γιατί; Γιατί ο φόβος είναι δώρο και γνώρισμα των ζωντανών. Καλό σου ταξίδι. Τώρα σιγά-σιγά, γύρνα τη σελίδα… μη φοβάσαι».