Η οικογένειά μας ευχαριστεί θερμά όλους όσοι βρέθηκαν και βρίσκονται δίπλα μας αυτές τις δύσκολες ημέρες. Μέρες πρωτόγνωρες, αλλά και με πρωτόγνωρες πρακτικές σε μια μικρή κοινωνία σαν της Άρτας.
Δεν αγκαλιαστήκαμε, δεν συγκινηθήκαμε μαζί αναπολώντας κοινές στιγμές του πατέρα μας με εσάς. Δεν χτυπήσαμε την πλάτη να πούμε «θα περάσει». Δε συλλυπηθήκαμε δια χειραψίας. Δεν ήπιαμε ένα καφέ…
Πρωτόγνωρα πράγματα για μια Ελλάδα που έχει μάθει να φιλιέται. Μια Ελλάδα που έχει μάθει να αγγίζει. Για μια μάνα, Βίκυ, που έχει μάθει να έχει το σπίτι της ανοιχτό στον κόσμο και στους φίλους. Για ένα Τάκη (φωτο) που ήταν ένας κοινωνικός άνθρωπος.
Μια εκκλησία άδεια. Ούτε οι απόλυτα στενοί συγγενείς δεν κατάφεραν να έρθουν. Ηχούσε η εξόδιος τελετή μόνον για εμάς. Ο κόσμος απέξω βουβός. Δεν πλησιάσαμε. Δεν ακουστήκανε… μόνο τα μάτια μιλήσανε, μόνο τα υγρά μάτια όλο συμπόνια πίσω από τις μάσκες. Σα βιδωμένοι στην απομακρυσμένη θέση που είχε καταλάβει ο καθένας μας. Ακίνητοι. Ήρθαν, όμως, να παρασταθούν έστω και έτσι οι φίλοι. Τηλεφώνησαν για να συλλυπηθούν. Έστειλαν μηνύματα, ο καθένας τον βρήκε τον τρόπο του τελικά… Σας ευχαριστούμε θερμά όλους.
Η οικογένεια του Δημήτρη Έξαρχου (Τάκη του Αρτινού)