Ενα πολύ ιδιαίτερο ταφικό μνημείο του 340 πΧ έχει αποκαλυφθεί σε ανασκαφές της Αττικής γης. Ένα κοριτσάκι, η Μελιστώ, η κόρη του Κτησικράτη από την περιοχή Ποταμός απεβίωσε πρόωρα. Τάφηκε. Η παιδική θνησιμότητα ήταν ένα φαινόμενο αρκετά συχνό στην αρχαιότητα.
Το μαρμάρινο ταφικό μνημείο έχει σκαλισμένο πιθανότατα σε μάρμαρο από το Σούνιο. Το όμορφο χαριτωμένο κοριτσάκι απεικονίζεται με τα αγαπημένα της αντικείμενα. Όπως ακριβώς και όταν ήταν στη ζωή.
Μ’ ένα σκυλάκι που παίζει χαρούμενα στα πόδια της και μυρίζει το πουλί που κρατά το κορίτσι στο δεξί της χέρι και μια κούκλα, πλαγγόνα στο άλλο της χέρι. Η εικόνα αυτή είναι αντιπροσωπευτική της ζωής του μικρού κοριτσιού. Τρυφερό, παιδικό και χαριτωμένο.
Δεν είναι λίγες οι φορές, που οι αρχαίοι μας πρόγονοι έδιναν ξεχωριστή θέση στα κατοικίδιά τους. Στην πόλη μας την αρχαία Αμβρακία σε μια από τις πολλές ανασκαφές βρέθηκε και ο τάφος ενός σκύλου, προφανώς θαμμένος κοντά στο αφεντικό του.
Στη Στοά του Αττάλου, στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας, βρέθηκε ο τάφος ενός σκύλο του 4ου αιώνα πΧ δίπλα ακριβώς από το ζώο βρέθηκε θαμμένο ένα μεγάλο κόκκαλο από μοσχάρι. Προφανώς ο ιδιοκτήτης άφησε τη λιχουδιά δίπλα του, για να ταφεί με το αγαπημένο του αντικείμενο, ως κτέρισμα.
Ο Μέγας Αλέξανδρος είχε ιδιαίτερη αγάπη στα σκυλιά. Μαζί του στις εκστρατείες του είχε πάρει τους Μολοσσούς της Ηπείρου, μια ιδιαίτερη και ξεχωριστή ράτσα, που σώζεται ακόμη και έως τις μέρες μας.
Ο αγαπημένος του Περίττας λέγεται όταν του έσωσε τη ζωή, όταν όρμησε εναντίον ενός ελέφαντα και τον εμπόδισε να ποδοπατήσει, τον Αλέξανδρο. Προς τιμήν του ονόμασε ολόκληρη πόλη από το όνομα του σκύλου για να τιμήσει τον πιστό και θαρραλέο φίλο του.
Ο Στέφανος ήταν ένα σκυλί από τη Ροδόπη, που ανήκε σε μια γυναίκα. Εκτίθεται στο Μουσείο της Αττάλειας στην Τουρκία. Η επιγραφή που διακρίνεται γράφει: «Ήμουν η χαρά της Ροδόπης. Όσοι έπαιζαν μαζί μου με έλεγαν αγαπημένο Στέφανο. Η Ροδόπη έκλαψε, όταν πέθανα και με έθαψε, σα να ήμουν άνθρωπος. Είμαι ο σκύλος Στέφανος και η Ροδόπη έφτιαξε αυτόν τον τάφο για μένα».
Η ξεχωριστή θέση που έδιναν οι Αρχαίοι μας πρόγονοι στα κατοικίδια σκυλιά τους, καταδεικνύει την ιδιαίτερη σχέση που είχαν αναπτύξει μεταξύ τους.
Οι άνθρωποι αγαπούσαν τα σκυλιά τους, αλλά και οι σκύλοι έδειχναν εμφανώς την αγάπη τους. Έδιναν ιδιαίτερη προσοχή στο όνομά τους. Θα έπρεπε να είναι μικρό και εύηχο, ώστε να γίνεται εύκολα αντιληπτό από το σκύλο. Η Αταλάντη φώναζε το σκύλο της Αύρα. Ο Ξενοφώντας είχε ονομάσει το σκύλο του Ορμή.
Ο Διογένης ίδρυσε τη Σχολή των Κυνικών φιλοσόφων. Τριγυρνούσε στην Αθήνα παρέα με το σκύλο του. Κρατώντας ένα φανάρι και «έψαχνε έναν άνθρωπο».
Ο Όμηρος παρουσιάζει τον αγαπημένο Άργο του Οδυσσέα, που περίμενε το αφεντικό του να γυρίσει από το μακρόχρονο ταξίδι του. Μόλις τον αντίκρισε ξεψύχησε.
Οι άνθρωποι αυτοί, ότι πρέσβευαν το τηρούσαν. Ο μεγάλος πολιτισμός τους έμπρακτα αφορούσε και τα αγαπημένα τους ζώα.
Στη φιλοσοφημένη τους ζωή όλοι οι φιλόσοφοι, αλλά και οι απλοί άνθρωποι τιμούσαν και σέβονταν τη ζωή των αγαπημένων τους τετράποδων. Η πολιτισμένη, πολιτική και κοινωνική τους ζωή, αφορούσε και τη ζωή των πιστών τους φίλων.
