Θα σας έχει τύχει, πολλές φορές υποθέτουμε, να έχετε προσκληθεί σε τραπέζι του γάμου και, αφού έχετε φάει ένα σκασμό νοστιμιές, να νιώθετε πως το στομάχι σας δε χωράει πια τίποτε άλλο, ενώ το τραπέζι είναι γεμάτο πιάτα γεμάτα φαγητά. Τι μανία κι αυτή πια;

Από τα σαλατικά, τα τυροκομικά, τα κρεατικά και τα πάσης φύσεως εδέσματα που σερβίρονται στο δείπνο του γάμου, τα μισά, αν όχι τα περισσότερα, μένουν αφάγωτα και ανέγγιχτα. Και πετάγονται, φυσικά, στα σκουπίδια.

Τα μισά χρήματα που πληρώνουν οι ταλαίπωροι γονείς για να ευχαριστήσουν τους καλεσμένους τους, πετάγονται στα σκουπίδια. Την ίδια στιγμή εκατομμύρια συνάνθρωποί μας λιμοκτονούν μέσα στην απέραντη φτώχια και μοναξιά τους. Και δεν είναι οι άνθρωποι αυτοί μακριά μας. Κοντά μας είναι, αν όχι κάπου εδώ δίπλα μας.

Κρατάει γερά η ελληνική αφθονία. Και σε περιόδους κρίσης ακόμα! Χάσαμε προ πολλού το ελληνικό μέτρο. Το κακό είναι πως δεν το βρίσκουμε ούτε τώρα που σκουραίνουν τα πράγματα. Ο καταναλωτισμός είναι μια χρόνια ασθένεια.