Στο ρεπορτάζ θέλεις μάτια δεκατέσσερα… Κι όπως σε κάθε διαδήλωση, συγκέντρωση, πορεία, διαμαρτυρία, πρέπει να τα δεις όλα. Οφείλεις να βλέπεις, να ακούς και συνάμα να αισθάνεσαι τα πάντα. Τις εντάσεις, τις παύσεις, τα σχόλια των περαστικών, όλα!
Πρέπει να δεις τα σφιγμένα χέρια πάνω στο μαύρο πανό του Εργατικού Κέντρου της Λαμπρινής, αδελφής του 29χρονου Χρήστου Ζορμπά. Εκεί που σε διάφορες στιγμές άσπριζαν οι κόμποι από την ένταση… Να δεις τα σφιγμένα χείλη της κυρίας που βγήκε στο μπαλκόνι και σκύβει το κεφάλι στο πέρασμα της πορείας, σε ένδειξη πένθους… Να δεις τον επαγγελματία που βγήκε στην είσοδο του μαγαζιού και στέκεται προσοχή με έκδηλη θλίψη μπροστά στον θάνατο ενός νέου ανθρώπου στον χώρο εργασίας. Να δεις τους θαμώνες στα καφέ που σηκώθηκαν όλοι από τις καρέκλες τους την ώρα διέλευσης της πορείας.
Την ίδια στιγμή που απεικονίζεις το μέγεθος της διαδήλωσης, να ακούσεις «ανατρίχιασα Παναγιά μου» που λέει ο έμπορας καθώς στέκεται στην πόρτα σε στάση προσοχής. Να δεις τα δάκρυα που λιμνάζουν στο βλέμμα της σερβιτόρας, η οποία πιέζει τα χείλη για να τα συγκρατήσει. Τον κόμπο που ξεροκαταπίνει ο Παναγιώτης, ο Μάρκος, ο Χρήστος, γιατί μαζεύτηκε ένας πόνος στο λαιμό. Την επαγγελματία που λέει στον πελάτη «επιτέλους ας μιλήσει, ας φωνάξει και κάποιος. Χάθηκε ένα νέο παιδί. Καλά κάνουν και φωνάζουν γι’ αυτό και για όλα τα παιδιά». Και εκείνον να αντιτείνει: «Εμ, επιτέλους! Δεν κάνουμε παιδιά μόνο για να δουλεύουν. Θέλουμε τα παιδιά μας να ζήσουν».
Πρέπει συνάμα να αντιληφθείς ότι τα συνθήματα εκφωνούνται και επαναλαμβάνονται με άλλη ένταση αυτή τη φορά. Πρέπει, φτάνοντας η πορεία στο ύψος του Αγίου Δημητρίου να υπολογίσεις πόσος ακόμα κόσμος σπεύδει να τη συναντήσει εκεί, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο τον όγκο και τον παλμό της. Να δεις ότι σ’ αυτή τη συγκέντρωση τα προγραμματισμένα τραγούδια πριν και μετά τις ομιλίες δεν έπαιξαν τελικά… Δεν θα το άντεχε κανείς. Εξάλλου, η ομιλία από το Εργατικό Κέντρο δεν ακούστηκε ολόκληρη γιατί πρώτη δεν άντεξε η ομιλήτρια και ήδη «έσπασαν» οι περισσότεροι.
Πρέπει να έχεις μάτια δεκατέσσερα, λοιπόν, κι άλλα τόσα αυτιά, που έλεγε ο καθηγητής μου πριν από χρόνια. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτά θολώνουν από δάκρυα;
Είναι από τις πιο δύσκολες στιγμές του δημοσιογράφου. Είναι τότε που δεν βγάζεις τα γυαλιά του ηλίου κι ας είναι απόγευμα. Συνεχίζεις να καταγράφεις με επαγγελματισμό τα πάντα. Επιμένεις γιατί θυμάσαι έναν από τους βασικούς ορισμούς και κανόνες: «Εσύ είσαι εκεί αυτή τη στιγμή. Είσαι το μάτι και το αυτί όσων βρίσκονται μακριά στον τόπο αλλά και κυρίως στο… χρόνο».
Δεν ήταν εύκολη αυτή η καταγραφή το απόγευμα της Πέμπτης 11 Ιουνίου 2020. Προστίθεται ανάμεσα στις δυσκολότερες της επαγγελματικής ενασχόλησης. Μόνο η σκέψη «πρέπει να καταγράψω με ακρίβεια για τα σημερινά παιδιά, για τα αυριανά παιδιά» δίνει δύναμη. Πρέπει να το κατορθώσω σήμερα ελέγχοντας το συναίσθημα, να μην λυγίσω για να μην χρειαστεί ποτέ ξανά να βρεθώ σε παρόμοια πορεία διαμαρτυρίας… Είθε.
Βίκυ Καινούργιου