Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στα πρωτοσέλιδα κεντρικών ειδησεογραφικών ιστοσελίδων διαπιστώνει ότι η επικαιρότητα κατακλύζεται από πληθώρα γεγονότων και ειδήσεων με ποικίλο περιεχόμενο.
Κεντρικότερη θέση καταλαμβάνουν τα επεισόδια και οι εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα στις Η.Π.Α. με αφορμή τη δολοφονία του Τζωρτζ Φλόυντ, αλλά βλέπουμε και πολλές άλλες ειδήσεις. Αναφέρονται οι εξελίξεις ως προς την υπόθεση της επίθεσης με βιτριόλι, οι προσδοκίες γι τον τουρισμό, η πολιτική αντιπαράθεση σχετικά με τη διαφημιστική εκστρατεία του Ε.Ο.Τ. που φέρεται να έγινε με ξένο σλόγκαν, η επανέναρξη του πρωταθλήματος με τους αγώνες για πρωταθλητή και υποβιβασμό, η προώθηση των ηλεκτροκίνητων αυτοκινήτων με τα νέα κίνητρα (λες και όποιος έχει 30.000€ στις μέρες μας δεν μπορεί να βρει άλλες 5.000 για να αγοράσει αυτοκίνητο ή είναι πάμπολλοι εκείνοι που βρίσκονται με τόσα λεφτά εν μέσω κρίσης και κορωνοϊού).
Σε λίγες, ελάχιστες, περιπτώσεις υπάρχουν αναφορές στο πολυνομοσχέδιο για την εκπαίδευση που συζητιέται αυτές τις μέρες στην ολομέλεια της Βουλής με διατάξεις που επιστρέφουν την εκπαίδευση πίσω στο 1980. Σχεδόν πουθενά ή σε πολύ μικρές αναφορές δε γίνεται λόγος για το θέμα που αποτέλεσε τον πυρήνα της ζωής μας από το Μάρτιο ως τα μέσα Μαΐου. Ο κορωνοϊός λες και δεν υπάρχει ή δεν υπήρξε ποτέ.
Αυτή η απουσία δεν χαρακτηρίζει μόνο την ειδησεογραφία, αλλά σχεδόν όλη μας την καθημερινότητα. Στις πλατείες βλέπεις τα τραπεζοκαθίσματα στις καφετέριες σε αποστάσεις τόσο κοντινές που απορείς γιατί έμειναν κλειστές για δύο περίπου μήνες, οι άνθρωποι χαιρετιούνται και αγκαλιάζονται κανονικά, λίγες μάσκες κυκλοφορούν και ήδη έχουν αρχίσει μεταμεσονύκτια πάρτι με πληθώρα ανθρώπων. Τα πράγματα φαίνεται να έχουν βρει έναν περίπου κανονικό ρυθμό σε σημείο που να βρίσκουν πεδίο αποδοχής και εξωφρενικές θεωρίες του τύπου «ο κορωνοϊός δεν υπήρξε και όλα ήταν ψέματα για να μας κρατήσουν στα σπίτια μας» ή «ήταν προϊόν εργαστηρίου και τώρα τον έλεγξαν, οπότε όλα καλά».
Στο σημείο που τέτοιες θεωρίες αρχίζουν και βρίσκουν ακροατήριο, αντιλαμβανόμαστε ότι τα πράγματα έχουν πάρει επικίνδυνη τροπή και θα πρέπει να γίνει μια συντονισμένη προσπάθεια από τους αρμόδιους φορείς για την πρόληψη μιας πιθανής καταστροφής.
Αυτό που θα πρέπει όλοι να καταλάβουμε είναι ότι ο άμεσος κίνδυνος δεν έχει εξαλειφθεί εντελώς. Απέχουμε πολύ ακόμα από το να θεωρείται η νόσηση από το νέο κορωνοϊό ως μια απλή ασθένεια που δεν θα θέσει σε κίνδυνο τους συνανθρώπους μας.
Η χώρα μας μπορεί να κατάφερε να μην έχει τον τεράστιο αριθμό θυμάτων που παρατηρείται σε άλλες χώρες (ακόμα και πολύ πιο προηγμένες από τη δική μας), αλλά αυτό συνέβη διότι πάρθηκαν μέτρα σκληρά και γενικού χαρακτήρα. Αναφέρομαι στην καραντίνα, την κυκλοφορία με sms, το κλείσιμο των καταστημάτων και των σχολείων, την υπολειτουργία των υπηρεσιών και τόσα άλλα.
Το γεγονός ότι δεν θρηνήσαμε εκατόμβες θυμάτων δεν οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει ιός ή στο ότι δεν είναι τόσο επικίνδυνος, αλλά στο ότι κατορθώσαμε να «σπάσουμε την αλυσίδα» διάδοσής του και να περιορίσουμε την εξάπλωσή του.
Τώρα που επιτρέπεται η κυκλοφορία και η κίνηση με αεροπλάνα, πλοία και τρένα ή λεωφορεία, που μπορούμε να βγούμε χωρίς περιορισμούς και να απολαύσουμε το καλοκαίρι (αν και μάλλον ο Θεός μας αγαπάει γιατί με τέτοιο καιρό Ιούνιο μήνα, όχι καλοκαίρι δε νιώθεις, αλλά μάλλον ετοιμάζεσαι για Χριστούγεννα!), θα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι ο εχθρός που με τόση προσήλωση και ομοψυχία πολεμήσαμε, δεν έχει συντριβεί.
Καραδοκεί αόρατος και αναζητά ευκαιρίες να φτιάξει νέες αλυσίδες που θα μας «δέσουν» για πολύ περισσότερο στο άρμα της υπανάπτυξης και της ύφεσης.
Οπωσδήποτε δεν ισχυρίζομαι ότι θα έπρεπε να συνεχίζεται το κλείσιμο και η απαγόρευση κυκλοφορίας επ’ αόριστον. Κάτι τέτοιο μπορεί να επέφερε πολύ πιο δυσάρεστα αποτελέσματα από αυτά που θα προσπαθούσε να λύσει. Υποστηρίζω, όμως, ότι η ευφορία που νιώθουμε, επειδή πλέον μπορούμε να κάνουμε ό,τι είχαμε συνηθίσει και δε μπορούσαμε τον καιρό της καραντίνας, δεν θα πρέπει να μας οδηγήσει στο άλλο άκρο, αυτό του ωχαδερφισμού και της αναισθησίας.
Το λέω αυτό γιατί το «μένουμε ασφαλείς» δεν έχει την απήχηση που βρήκε το «μένουμε σπίτι». Προφανώς θεωρούμε αυτονόητο ότι θα παραμείνουμε ασφαλείς, μένοντας στην ψευδαίσθηση ότι έξοδος από την καραντίνα σημαίνει αυτόματα και επιστροφή στην προ κορωνονϊού κανονικότητα. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να θεωρείται σοβαρή στάση, από ανθρώπους που γνωρίζουν την κατάσταση.
Γι’ αυτό ας μην επαναπαυόμαστε κι ας επαγρυπνούμε. Ας τηρούμε τα μέτρα απόστασης τόσο στους εσωτερικούς όσο και στους εξωτερικούς χώρους. Ας ακούμε τις εντολές των ειδικών και ας κάνουμε καθημερινή μας συνήθεια την ατομική καθαριότητα. Ας αποφεύγουμε τα μέρη με συνωστισμό και ας κάνουμε ορθή χρήση της μάσκας και των γαντιών.
Η συλλογική μας υγεία είναι υπόθεση όλων μας, γι’ αυτό θα πρέπει και ο καθένας ξεχωριστά να αναλάβουμε τις ευθύνες μας.