Η Ελλάδα της ευθύνης και της προσφοράς

Την προηγούμενη εβδομάδα είχα την χαρά να παραβρεθώ σε εκδήλωση εθελοντικής αιμοδοσίας που οργάνωσε η ΔΕΕΠ Αρτας με αφορμή την παγκόσμια ημέρα θαλασσαιμίας. Ηταν μία ξεχωριστή εκδήλωση τους δύσκολους καιρούς που βιώνουμε όλοι μας. Μία εκδήλωση που μας υπενθύμισε ότι η ανάγκη για προσφορά στον συνάνθρωπο είναι διαρκής. Συμπολίτες μας που ζουν με την καθημερινή αγωνία της επόμενης μετάγγισης είναι εδώ και είναι δίπλα μας.
Σήμερα η χώρα μας είναι ανάμεσα στις 60 χώρες ανά τον κόσμο και ανάμεσα στις έξι μόνο χώρες της Ευρώπης, που δεν μπορούν να καλύψουν αυτόνομα τις ανάγκες τους. Και όταν λέμε αυτόνομα μιλάμε από εθελοντές αιμοδότες. Ετσι το σύστημα καταφεύγει σε δότες αντικατάστασης, δηλαδή σε συγγενείς και φίλους των ή ακόμα και σε εισαγωγές αίματος. Το 2019 εισάγαμε περίπου 16.000 μονάδες αίματος για κάλυψη μέρους των αναγκών των πασχόντων από θαλασσαιμία. Στη χώρα μας ακόμα και σήμερα ένα 40% δεν έχει καμία σχέση με την αιμοδοσία, δεν έχει δώσει ποτέ και δεν έχει μπει στη διαδικασία να σκεφτεί ότι μπορεί να δώσει κάποια στιγμή στο μέλλον, ενώ ένα 30% πιστεύει ότι η αιμοδοσία είναι επικίνδυνη για την υγεία. Επομένως είναι πολλά αυτά που πρέπει να κάνουμε για να σπάσουμε τα ταμπού, την άγνοια και την ημιμάθεια που συνήθως κατακλύζουν τον δημόσιο διάλογο σε τέτοια θέματα. Εχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να γίνουμε μία αυτάρκης χώρας, να καλύψουμε δηλαδή τις ανάγκες μας από εθελοντές δότες. Γιατί αυτός πρέπει να είναι ο στόχος καθώς οι εθελοντές αιμοδότες είναι η πιο ασφαλής κατηγορία αφού είναι συνειδητοποιημένοι και υπεύθυνοι.
Η Ελλάδα της ευθύνης και της προσφοράς δεν μπορεί να είναι το ζητούμενο μόνο σε εκδηλώσεις. Πρέπει να είναι μία στάση ζωής. Και σήμερα είναι ευκαιρία να χτίσουμε πάνω στο πρόσωπο που δειξαμε όλοι, στην κρίση του κορωνοιού. Μία κρίση στην οποία σταθήκαμε όρθιοι, γενναίοι και δυνατοί. Που δεν αφήσαμε τους γέροντές μας αβοήθητους, που προστατεύσαμε τους πάσχοντες, που δεν φέραμε τους γιατρούς και τους νοσηλευτές μας στο δίλημμα ποιον να σώσουν και ποιον να αφήσουν να πεθάνει. Το τελευταίο δίμηνο ξεπεράσαμε όλοι τους ευατούς μας. Προστατεύσαμε την ανθρώπινη ζωή και την αξιοπρέπειά της. Χωρίς φωνές και παληκαρισμούς, αλλά με μία εσωτερική δύναμη που μας έκανε να λειτουργήσουμε όλοι σαν ένας άνθρωπος. Και από αυτή την περιπέτεια βγήκαμε όλοι πιο δυνατοί. Αυτή την ευκαιρία πρέπει τώρα να εκμεταλλευτούμε. Να χτίσουμε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο, με ευθύνη και προσφορά και να σταθούμε δίπλα σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Οι πραγματικοί γίγαντες της ζωής, οι συνάνθρωποί μας που δίνουν μάχη καθημερινά για τα αυτονόητα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και μετά το τέλος το κρίσης του κορωνοιού. Με τη βοήθειά μας θα συνεχίσουν να μας δίνουν μαθήματα ζωής. Ας επενδύσουμε όλοι μαζί πάνω στο κίνημα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που χτίσαμε το τελευταίο διάστημα. Ο αγώνας για την ανθρώπινη ζωή είναι διαρκής με την Ελλάδα της ευθύνης και της προσφοράς παρούσα.