Η κυβέρνηση τα εμφανίζει όλα ως μονόδρομο. Η θεώρησή της περιέχει στοιχεία ολοκληρωτισμού. Μετέρχεται την αυθεντικότητα της μιας και (δήθεν) μόνης αλήθειας της επιστήμης για να υπονομεύσει κάθε φωνή διαλόγου και κριτικής. Ανακοινώνει τις αποφάσεις της ως θέσφατο που είναι υπεράνω κάθε ιδεολογίας και πολιτικής. Και την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ υπερασπίζονται με πάθος και σθένος ότι όλα αυτά είναι μονόδρομος και άρα σε περιόδους κρίσης η πολιτική είναι επιζήμια. Και κάπως έτσι η κυβέρνηση δείχνει την πόρτα εξόδου στην πολίτική.
Δεν εννοεί τη δική της, αλλά την κριτική πολιτική. Και φυσικά δείχνει ότι δεν έχει καμία αναστολή να καταφύγει στην πολεμική. Έχει βγάλει νέα πληρωμένα τρολλ στο παζάρι. Προσπαθεί να εμφανίσει ως άτομο με μειωμένα εθνικά ανακλαστικά όποιον αποτολμά να πει ή να γράψει λίγες λέξεις κριτικής. Και όταν δεν πετυχαίνει με την αρωγή της σιγής ασυρμάτου των ΜΜΕ, δε διστάζει να καταφύγει στον αυταρχισμό όπως συνέβη πρόσφατα με τους Γιατρούς στον Ευαγγελισμό που όμως ούτε το είδαμε ούτε το ακούσαμε. Τα ΜΜΕ μασάνε το σανό των 11 εκατ. και… “όταν τρώνε δε μιλάνε”. Είναι προφανές ότι ανταποδίδουν το αντίδωρο της επιδότησης και αντί για ενημέρωση προσφέρουν εξυπηρέτηση. Βάναυση και χυδαία.
Με αφορμή και επηρεασμό από πρόσφατο άρθρο του Νίκου Κοτζιά (πρώην ΥΠΕΞ επικεφαλής του ΠΡΑΤΤΩ) που επισημαίνει ότι η Βουλή από «ναός της δημοκρατίας» έχει μεταλλαχθεί σε «παρεκκλήσι της εξουσίας», διαπιστώνω πως ενώ συμβαίνουν όλα αυτά κάπου εκεί στην αντιπολίτευση κάποιοι θεωρούν ότι προς το παρόν, πρέπει να αφήσουμε τα πράγματα να κυλήσουν ομαλά και δίχως αντεγκλήσεις. Ανέχονται ή και βολεύονται με τον εξοβελισμό της κριτική σκέψης και τον αφορισμό του διαφορετικού επιχειρήματος από τη δημόσια σφαίρα!
Δε λειτουργεί η Βουλή, δεν υπάρχει λογοδοσία, δεν υφίσταται διαβούλευση! Δεν έχω κατανοήσει ακόμη σε τι και πως θα βλάψει ο δημόσιος διάλογος την προσπάθεια αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης! Άραγε κανένας άλλος δεν μπορεί και δε δικαιούται να έχει χρήσιμες σκέψεις, ιδέες, προτάσεις και να τις διατυπώνει;
Η καλλιέργεια και η διάχυση του φόβου είναι φοβερός και μάλλον ανίκητος μηχανισμός μετάλλαξης του κοινωνικού σώματος σε (τηλε)κατευθυνόμενη αγέλη. Όλοι μας έχουμε μέσα μας την αγωνία. Ακόμη και οι κατά τεκμήριο γνώστες της επικοινωνίας, μετατρέπονται σε ασθενείς της επιδημίας του φόβου. Ακούω διαρκώς ότι είμαστε τυχεροί που είναι στα πράγματα η παρούσα κυβέρνηση. Ακούω επίσης ότι τα αυταρχικά καθεστώτα ελέγχουν αποτελεσματικότερα την επιδημία. Μήπως το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει πάντα νε έχουμε έτοιμη “μια αυταρχική κυβέρνηση για την αντιμετώπιση κρίσεων”; Δηλαδή κάτι σαν μηχανισμό πολιτικής προστασίας;
Είναι και αυτή μια άποψη. Τερατώδης βέβαια. Αλλά ακούγεται και οι θιασώτες της υποστηρίζουν ότι σε περιόδους κρίσεων δεν πρέπει να έχουμε τη βάσανο της επιλογής και της συμμετοχής. Δεν χρειάζεται να αναλωνόμαστε σε διαλόγους, διαβουλεύσεις, κριτικές και ιδέες. Έχουμε την απόλυτη και αναφαίρετη ελευθερία της συμφωνίας. Και έτσι δεν θα μας αποκαλούν πολίτες αλλά… πολιτισμένους!