Στον τοίχο μιας γωνίας της Στουρνάρη είχε μια φωτογραφία της Bőlek, που έγραφε πάνω τις μέρες απεργίας πείνας της. Κάθε τόσο που περνούσα κάνα απόγευμα, στεκόμουνα εκεί, διάβαζα τα πέριξ και διάβαζα ξανά την ιστορία των Group Yorum. Με τον καιρό μού έμεινε συνήθεια, σταματούσα εκεί όπως στέκεσαι για ένα τσιγάρο, έκανα κάνα τηλέφωνο, σκεφτόμουν για λίγο κάτι, περνούσαν λίγες μέρες, ξαναπέρναγα και ξανάπεφτα σε περισυλλογή, καμιά φορά ήθελα να μοιραστώ με τον τοίχο τίποτα πιο δικό μου, μα δεν προλαβαίναμε με τα δικά του.
Από όταν ενηλικιώθηκα, οι εσωτερικές διαδρομές της καρδιάς μου έχουν μια περίεργη σχέση με την Τουρκία, τυγχάνει ο τόπος που γεννήθηκα να έχει κάμποσες ρίζες από αυτήν, έμαθα να νιώθω μέσα στην Ιστανμπούλ κάτι που μοιάζει με το σπίτι μου, κάποια στιγμή ήθελα να ζήσω εκεί, μετά κατάλαβα πως τα πράγματα ήταν βαθιά τρομακτικά στην Τουρκία και έτσι κράτησα μόνο μια περίεργη αίσθηση νοσταλγίας για κάτι που δεν έχεις ζήσει μα το ξέρεις καλά.
Λευκό κελί, βασανιστήρια, σπασμένα οστά, τα ζύγιζα κάθε φορά μπροστά σε αυτό τον τοίχο, την σκεφτόμουνα, αντέχει, δεν αντέχει, έλα ακόμα λίγο, μα τί θηρίο είσαι εσύ, κορίτσι μου, κοίταζα και τους άλλους, μετρούσα κάθε τόσο τις μέρες απεργίας στο διαδίκτυο και έψαχνα κάνα τραγούδι. Καμία φορά, αν σταματούσα νύχτα, αναρωτιόμουν αν είναι απόψε σε απομόνωση, τι σκέψεις κάνει, ποιο πείσμα την κρατάει. Κάπως ήθελα να βαρέσω το ντουβάρι να την ρωτήσω την Helin, σπασμένα κόκαλα, αίματα, πνιγμοί, και εσύ εκεί επιμένεις, θέλεις να τραγουδάς ελεύθερη;
Το 2016 στο πολιτιστικό κέντρο Ιντίλ που ίδρυσαν οι Group Yorum και πήρε το όνομά του από την πρώτη νεκρή γυναίκα απεργό πείνας τη δεκαετία του ’90, οι αστυνομικοί μπήκαν και τους τα έσπασαν όλα. Οι Γιορούμ, ύστερα από αυτό, έκαναν ένα βίντεο που παίζουν μουσική με τα σπασμένα μουσικά τους όργανα. Με τον ίδιο τρόπο που συνεχίζουν να τραγουδούν μέχρι τέλους, με στίχους που μιλούν για το φασισμό και την αντίσταση και έχουν τη μουσική των βουνών και των τόπων που οι άνθρωποι αγωνίστηκαν.
Οι Γιορούμ τραγούδησαν και τραγουδούν για τις εκτελέσεις, τραγούδησαν όταν τους απαγορεύτηκε να τραγουδάνε σε πλατείες πάνω σε αγροτικά, απήγγειλαν απαγορευμένα ποιήματα, έγιναν δάσκαλοι και δασκάλες ο ένας του άλλου. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν, να φτάσουν να γίνουν κείμενα, γιατί έχουν μέσα ποιότητες που έχουν να κάνουν με την ανάσα και το σώμα, όπως το ίδιο ανεξήγητα εγώ επισκεπτόμουν έναν τοίχο με μια φωτογραφία.
Σήμερα, 288 μέρες απεργίας πείνας μετά, η Helin Bölek σε ηλικία 28 ετών πέθανε, διεκδικώντας την απελευθέρωση όλων των φυλακισμένων μουσικών και την ελευθερία των τραγουδιών τους. Κυκλοφορεί ένα βίντεο που η Ηelin είναι ξαπλωμένη σε έναν καναπέ και από πάνω την χαϊδεύει νεκρή η μητέρα της μαζί με άλλες γυναίκες. Είναι παράξενο μα σήμερα, μαζί με αυτές, νιώθω πως έχασα μια φίλη μου. Helin μου. Στα τραγούδια που θα έρθουν. Στα βουνά και στους τόπους που θα τραγουδήσουν το όνομά σου. Σε εκείνα, μάτια μου.

Για την αντιγραφή
Βαγγελιώ Μπρισένιου