Ενδόμυχη ελπίδα όλων των ανθρώπων επί της γης είναι η μακροζωία, αλλά ας μην γελιόμαστε: υπάρχουν και τα γηρατειά! Δύσκολα, απρόβλεπτα, καμιά φορά και ασήκωτα.
Η Ελληνική κοινωνία, στη συντριπτική της πλειοψηφία, αποδίδει στην οικογένεια κυρίαρχο ρόλο, συνεπώς και οι ηλικιωμένοι αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της. Λίγο πριν την «αυλαία», για κάποιους αγριεύουν τα πράγματα, και η ανάγκη για φροντίδα έρχεται να ταράξει τα ήσυχα νερά και στα… καλύτερα τα σπίτια.
Το βάρος αυτής της ευθύνης το επωμίζονται φυσικά τα παιδιά τους. Ο παππούς και η γιαγιά είναι έννοιες ιερές και δε νοείται η εγκατάλειψή τους. Παρακάμπτοντας συνταγές, υποχρεώσεις, εντολές, κρατούμε την αξιοπρέπεια και τη δύναμη της συνείδησης. Είναι το ελάχιστο τίμημα απέναντι σε όσα έκαναν αυτοί για εμάς.
Με αγάπη, μέριμνα, διακριτικότητα, κατανόηση, ανοχή θα τους κάνουμε να αισθανθούν ενεργοί και χρήσιμοι. Κρατούμε την ισχυρή προσωπικότητα και το συμβολισμό του γονιού, που είναι αναντικατάστατες αξίες. Οι γονείς-γέροι δεν είναι ποτέ ληγμένοι, δεν τους πρέπει να απαξιωθούν, δεν είναι ρούχο πεταμένο και ποτέ δεν είναι «πλήρης ημερών». Απλά μεγάλωσαν, γέμισαν ζωή, εμπειρίες, έκαναν τον βιολογικό, τον αναπαραγωγικό τους κύκλο και κάποια στιγμή παραδίνουν τη σκυτάλη στην επόμενη γενιά.
Κι έρχεται η ώρα της μέριμνας κατ’ οίκον. Ευλογία είναι όταν το δύσκολο αυτό έργο της υποστήριξης το αναλαμβάνει και το φέρνει σε πέρας μόνη της η οικογένεια.
Στα τελευταία χρόνια της κρίσης και της ανεργίας διακρίνεται και μια αυξημένη ευαισθησία στη φύλαξη των γονιών… Φυσικά και οι παππούδες στηρίζουν τους προϋπολογισμούς με τις συντάξεις τους και τα κομποδέματα. Στις περιπτώσεις που δεν υπάρχει δυνατότητα βοήθειας από το σπίτι, αναπόφευκτα θα αναζητήσουμε… αλλοδαπή ή ημεδαπή υποστήριξη. Κι ο Θεός βοηθός. Με επτακόσια συν πλην ευρωδάκια το μήνα έρχεται η… έξωθεν βοήθεια.
Ρουλέτα καταντά η συνεργασία με τις περιστασιακές αυτές κυρίες. Όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά στο τραπέζι. Η διαχείριση του υπερήλικα δεν είναι μια τυπική και μηχανική διαδικασία. Έχουν τα μυαλά τους οι άνθρωποι, αισθάνονται, υποφέρουν. Στην ιδιαίτερη αυτή περίοδο της ζωής τους απαιτείται ευαισθησία, τρυφερότητα, κατανόηση και λεπτός χειρισμός. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και οι τραυματικές εμπειρίες από την εσωτερική γυναίκα παραμονεύουν. Μια κακή επιλογή, μπορεί, εν δυνάμει, να αποτελέσει για τον… ατίθασο παππού έναν πρόωρο ψυχικό θάνατο.
Οι καλές Σαμαρείτισσες επιθυμητές, πλην δυσεύρετες. Πέραν των σωματικών προσόντων που πρέπει να διαθέτουν, αδιαπραγμάτευτος παράγοντας είναι ο επαγγελματισμός τους και η στοιχειώδης ενσυναίσθηση. Συμπολίτες μας κατά καιρούς διαμαρτύρονται για συνεργασίες με νευράκια, υστερικές φωνές και βίαιες συμπεριφορές. Οι τοίχοι των σπιτιών μας, μαθημένοι από κοινές εμπειρίες ζωής και αγάπης, δεν μπορούν να αποδεχθούν εξευτελισμούς, εκμετάλλευση και αυταρχισμό. Αξίζουν οι άνθρωποί μας στα βαθιά γεράματα την άριστη μεταχείριση. Η βιολογική κατάρρευση είναι και αυτή μια διαδικασία ζωής με το χαρακτηριστικό του πόνου και της αδυναμίας.
Μεγάλα λόγια να μη λέμε, όμως οφείλουμε να θυμόμαστε ότι κανείς δεν πρόκειται να μας αγαπήσει περισσότερο από τους γονείς μας και κανείς άλλος δεν πρόκειται να θυσιασθεί για μας αν χρειασθεί. Η αγάπη τους είναι αναντικατάστατη, γι’ αυτό τους θέλουμε σύμβολα στις καλές και τις κακές στιγμές των χρόνων τους. Φροντίζοντας αυτούς που μας φρόντισαν και μας μεγάλωσαν, κρατάμε ισχυρό το μοντέλο της Ελληνικής οικογένειας, χαρίζοντας ζωή στα χρόνια τους.
ΥΓ: Ενώ το άρθρο ήταν έτοιμο, πέσαμε πάνω στην πανδημία. Ένας παγκόσμιος πόλεμος -έτσι λέγεται- μαίνεται και όλοι οι μαχητές στις θέσεις τους. Δηλαδή, μέσα στο σπίτι. Εκεί θα επιβιώσουν. Μαζί με τους γενναίους παππούδες που γνώρισαν πραγματικούς πολέμους. Κι εκείνοι, τρυφερά τους καθησυχάζουν, συνιστούν ψυχραιμία και έχουν μια κρυφή χαρά που βλέπουν μαζεμένα παιδιά και εγγόνια κοντά τους. Το δώρο της ζωής είναι κοινό αγαθό και πρέπει να προστατευτεί. Αξίζουν και τώρα στα πολύ δύσκολα, το μέγιστο σεβασμό και την προστασία μας.
