Η επαφή με ένα τέτοιο έργο τέχνης είναι πάντα ένα νοσταλγικό ταξίδι στο χρόνο. Ένα ταξίδι με μια μηχανή που πάντα κολάζει, γιατί είναι μια σταρ γένους θηλυκού και πολύ ερωτεύσιμη. Συναρπαστική η συμπόρευση κάποιων ανθρώπων στη ζωή μαζί της, και η σημερινή αναφορά μπορεί να τους φανεί και κάτι σαν ερωτική εξομολόγηση.
Θα μιλήσουμε με τις πρωτοποριακές BMV, BSA, TRIUMPH κι άλλους θρύλους περασμένων δεκαετιών. Και θα τις «ακούσουμε» να μας διηγούνται ασπρόμαυρες ιστορίες απ’ το παρελθόν και έγχρωμες απ’ το μέλλον… Δίτροχες ή τρίτροχες (με καλάθι), με τα ρεζερβουάρ τους γεμάτα αναμνήσεις, που χάριζαν στον τυχερό αναβάτη τους ονειρικές διαδρομές, έντονη ευφορία, πυρετώδη απόλαυση, μέσα σε κλίμα υπεροχής και ελευθερίας. Να μας δώσει λίγο άρωμα ο «ξένοιαστος καβαλάρης» από λεωφόρους που ξαστέρωναν σκοτισμένα μυαλά!
Τα μικρά ή τα μεγάλα ταξίδια του αποκτούσαν άλλη διάσταση με τη μοτοσικλέτα του. Ακόμη και οι επαγγελματικές μετακινήσεις, κι αυτές μια καθημερινή πραγματική απόλαυση. Του πρόσφερε μια κοινωνική ανέλιξη και του υποσχόταν μια καλή οικονομική επιφάνεια. Ήταν φιλοσοφία και κουλτούρα η μοτοσικλέτα, ανάσα και προέκταση, μύθος και πόθος, αγάπη και τυραννία.
Θαμπόφεγγε το φανάρι της τις νύχτες και δεν είχε φώτα… led. Αγνοούσε τις δισκόπλακες και τους ηλεκτρονικούς εγκεφάλους. Όμως, είχε καρδιά και ψυχή. Δεν ήταν άγρια τα άλογά της, φορούσε πάντοτε τα μαύρα της, ρουφούσε τη βενζίνα με το γαλόνι, δεν ήξερε από σούζες και διψούσε για… σκόνη. Προκαλούσε τον θαυμασμό και καμιά φορά το μίσος από ζήλεια, όταν περνούσε από δίπλα μας με τον χαρακτηριστικό ήχο της. Ανέμιζε το φουστάνι της συνεπιβάτισσας και ο… πιλότος πετούσε στους ουρανούς φουσκωμένος από υπερηφάνεια και καμάρι.
Μπορεί λίγοι να ήταν οι τυχεροί που γεύονταν το κορμί της, όμως η εικόνα της χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη όλων μας. Μένει διαχρονική και κρατά δανεικό κάτι από τη φωτεινότητα του παρελθόντος.
Ευτυχώς υπάρχουν και σήμερα κάποιες αναπαλαιωμένες που ευτύχησαν να μας αφηγούνται την πολιτιστική τους ιστορία. Άντεξαν στο χρόνο και προσπέρασαν την φθορά τους. Κράτησαν γερά την αξία και την διαχρονική ομορφιά τους. Μπορεί να αισθάνονται «αμήχανες» στους σημερινούς μοντέρνους δρόμους, όμως έχουν να διηγούνται τόσα πολλά και δυνατά που έζησαν!
Όταν η μανιβέλα τις βάζει μπροστά, βγάζουν άλλο συναίσθημα. Αρκεί και μόνο ο ήχος της μηχανής για να προκαλέσει τρέλα! Ένα δέος και ένας σεβασμός ξεπετάγεται από τα κατάβαθα της ψυχής μας.
Οι περισσότερες απ’ αυτές τις «κλασικές» μοτοσικλέτες που συναντάμε σήμερα στα γκαράζ και σπάνια στους δρόμους, ήταν παρατημένες μέσα στη σκουριά αποθηκών ή χωραφιών. Κάποιοι παθιασμένοι εραστές τους τις επανέφεραν στη ζωή και τις έκαναν να ξανακυλήσουν πάλι στους δρόμους. Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάστηκε πολύς μόχθος, χρόνος, μεράκι και χρήμα με… ουρά.
Τους ευχαριστούμε όλους όσους μας δίνουν τη δυνατότητα να απολαμβάνουμε ακόμη αυτά τα αξεπέραστα διαμάντια και να τροχοδρομούμε κι εμείς μαζί τους στο χρόνο. Τέτοια έργα τέχνης δεν ανήκουν μόνο σ’ αυτόν που τα καβαλάει. Είναι μνημεία κληρονομιάς για όλους. Μα ειδικά για εκείνους που κάποτε τα ονειρεύτηκαν και ήθελαν να τα κάνουν δικά τους. Οι ευτυχείς συλλέκτες, λοιπόν, να τις χαίρονται, να τις απολαμβάνουν, και για εμάς τους θαυμαστές και… κοινούς θνητούς ας αποτελούν θυμιάματα ζωής.