Φιλική κουβέντα με τον Βασίλη Τάτση
«Το τραγούδι επιλέγει το δικό του χρόνο για να γεννηθεί/είναι ένας ξένος που κατοικεί από παλιά στο σπίτι μας/ κυκλοφορεί στο υπόγειο/ λούζεται με φως στο υπερώο/ διαβάζει ένα-ένα τα χειρόγραφά μας/ κι αποκρυπτογραφεί τις μυστικές φωνές/ που ταξιδεύουν μέσα μας…».
Μ’ αυτές τις σκέψεις ενός ποιητή από τη Θεσσαλονίκη, νομίζω, που παραλλάσσονται ελαφρά μέσα μου κάθε φορά που ακούω τα τραγούδια του Δημήτρη ΝΤΖ, ξεκίνησα μια γκρίζα και κρύα χειμωνιάτικη μέρα να τον συναντήσω στο δικό του χώρο εργασίας που είναι κάτι μεταξύ τεχνικού γραφείου, σαλονιού και «στούντιο» μουσικής. Αφορμή ήταν η εργώδης προετοιμασία του και η προσμονή για το πρώτο του CD. Βαθύτερη αιτία, όμως, ήταν η εκτίμησή μου για τον τραγουδοποιό και αισθαντικό άνθρωπο Δημήτρη που σε υποδέχεται πάντα μ’ έναν καφέ, ένα γλυκό, πολλή λεπτότητα κι αφοπλιστική διακριτική ευγένεια.
Ερ: Εδώ και αρκετό καιρό, Δημήτρη, βλέπω παντού το δημιουργικό σου άγχος για το όσο το δυνατόν καλύτερο αποτέλεσμα στην ηχογράφηση των τραγουδιών σου. Είναι έτσι;
Απ: Όντως υπάρχει άγχος και πίεση για να ηχογραφήσεις ένα δίσκο. Αυτό οφείλεται στο ότι θες να παρουσιάσεις το καλύτερο αποτέλεσμα, να ακουμπήσεις το κοινό, όπως σε ακούμπησαν και σένα αυτά τα τραγουδάκια την ώρα της σύλληψης τους. Και ξέρεις πως για μένα τα τραγούδια είναι κάτι σαν παιδιά μου, που κοκκινίζω κάθε φορά που τα επαινούν. Η ηχογράφηση καθώς και η ενορχήστρωση απαιτεί πολύ δουλειά (5 μήνες σχεδόν καθημερινά στο στούντιο), συνεργασία και υπομονή από όλους τους συμμετέχοντες. Αυτά τα τραγούδια προσπάθησα να ενορχηστρώσω όπως τα παίζουμε στις συναυλίες… ζωντανά!
Ερ: Ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια είναι η δική σου «μικρή αλάνα». Θα ήθελες να μας εκμυστηρευθείς ποια είναι αυτή «η μικρή αλάνα» που σου δίνει αυτή την ευαισθησία κι ανατροφοδοτεί τις μουσικές σου συνθέσεις;
Απ: Η μικρή αλάνα για μένα είναι ένα τραγούδι «οδηγός» για τη ζωή. Μου θυμίζει από πού ξεκίνησα να ονειρεύομαι, παίζοντας ανέμελα σε μια αλάνα κοντά στο σπίτι μου (τοποθεσία «Γκούμα» στο Πέτα), αλλά και πού έχω στόχο να φτάσω παραμένοντας ταπεινός, ολιγαρκής, κάνοντας πάντα κριτική στον εαυτό μου, αντιμετωπίζοντάς τον τόσο στις καλές όσο και στις κακές του στιγμές. Η μικρή αλάνα μας τονίζει να τολμάμε στη ζωή, να μη φοβόμαστε τίποτα…αλλά να ονειρευόμαστε σαν παιδιά.
Ερ: Ο Μάνος Χατζιδάκις έχει γράψει πως «το τραγούδι δεν είναι σύνθημα ή πράξη εκτονώσεως, αλλά μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας». Όλους μας αφορά αυτό, αλλά εσάς τους μουσικούς ακόμη περισσότερο, έτσι δεν είναι;
Απ: Το τραγούδι, η μουσική, ο στίχος, είναι έκφραση που σε βοηθά να ξεπεράσεις σχεδόν όλα τα προβλήματα. Για μένα είναι σανίδα σωτηρίας της ψυχής μου αλλά και βάλσαμο στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Δεν είναι υπερβολή αυτό, είναι η αλήθεια μου. Εσύ νομίζω τόσα χρόνια το έχεις αντιληφθεί.
Ερ: Τα τραγούδια σας δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα θεωρούμενα «μεγάλα» τραγούδια. Οι στίχοι του Χρήστου Μπόσμου και της Λαμπρινής Λάμπρου «έχουν βαθιές τις ρίζες τους στο χώμα, μα τα μάτια τους φτερουγίζουν στον αιθέρα και στις Πλειάδες». Όμως, από την άλλη, αναρωτιέμαι τι τύχη μπορεί να έχουν αυτά τα θαυμάσια τραγούδια, όταν στις μέρες μας η ποιοτική ελληνική μουσική έχει τεθεί υπό διωγμόν;
Απ: Πιστεύω πως στη ελληνική μουσική υπάρχουν ακόμα διαμάντια. Η τεχνολογία σου επιτρέπει να τα ψάξεις, ίσως λίγο περισσότερο, για να τα βρεις και να τα εξερευνήσεις. Σίγουρα είναι δύσκολο να αναδειχθεί μια δουλειά που δεν απευθύνεται αποκλειστικά στη διασκέδαση, όμως πρέπει να υπάρχει και να είναι εκεί. Νομίζω πως είναι λάθος να χαρακτηρίζουμε τα τραγούδια ποιοτικά και μη ποιοτικά, και αυτό γιατί έχει να κάνει με το κοινό που ακούει το κάθε είδος μουσικής. Έτσι, μπορούν αυτά τα νεογέννητα παιδάκια (τραγουδάκια) να βρουν το κοινό που θα τα αγκαλιάσει. Θέλει πίστη και υπομονή…
Ερ: Εμείς οι φίλοι σου, Δημήτρη, χαιρόμαστε τις μελωδίες που πετούν με τα φτερά της μουσικής σας. Δεν γνωρίζουμε, όμως, ούτε από πού ξεκινούν, ούτε πού θέλεις εσύ να φτάσουν.
Απ: Η δημιουργική πλευρά της ζωή μου είναι η σύνθεση και το τραγούδι. Δυο πράγματα που με συναρπάζουν. Ακριβώς αυτό θέλω να περάσω στους φίλους μου που μας ακούνε. Να ταξιδέψουν με αυτά τα τραγουδάκια, να συγκινηθούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν όπως και η φωτεινή στο τραγούδι της… Θα τα παρουσιάσουμε αυτά τα τραγούδια στο «Βυζάντιο» μεθαύριο Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου, καθώς και το δίσκο που θα κυκλοφορήσει τότε. Ο δίσκος με το τίτλο «ΠΛΕΙΑΔΕΣ» έχει δώδεκα τραγούδια που τα έγραψα μαζί με πραγματικούς φίλους, τη Λαμπρινή Λάμπρου και τον Χρήστο Μπόσμο, και θα τα παρουσιάζουμε στο κοινό με μια μπάντα-οικογένεια που βλέπει τη μουσική μου με τόση αγάπη και πίστη που με συγκινεί. Το βράδυ της Παρασκευής 22 Φεβρουαρίου θα είναι μια βραδιά συγκίνησης για μένα και προσμονής πολλών χρόνων…
Ερ: Η ζωή είναι δύσκολη, ιδιαίτερα αυτά τα χρόνια της κρίσης. Εσύ φαίνεσαι να ξεπερνάς τις δυσκολίες, παραμένεις δημιουργικός, ρομαντικός, εμπνευστής και εμπνεόμενος. Από πού αντλείς αυτή τη θετική ενέργεια;
Απ: Βασίλη, μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις καλύτερα τι θες να κάνεις σε τούτο τον κόσμο. Όπως καταλαβαίνεις, η δικιά μου ρότα είναι να δημιουργώ τραγουδάκια, που με εκφράζουν και με συγκινούν. Κάθε φορά που γράφω και τελικά αποδέχομαι αυτό που έγραψα, γιατί πολλά είναι αυτά που πετάω προφανώς, συγκινούμαι. Αυτή η αίσθηση της δημιουργίας μου δίνει δύναμη για ό,τι δύσκολο βρεθεί στο δρόμο μου. Είναι ευλογία για μένα η μουσική.
Δημήτρη, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτή την επικοινωνία μας. Σου εύχομαι ολόψυχα καλή κυκλοφορία στον πρώτο σου δίσκο και συγχαρητήρια σε όλους τους συνεργάτες σου!
