Oλοι νοιώθουμε -ιδίως οι μεγαλύτεροι- πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος. Κι εμείς ως χώρα, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος, δεν είμαστε πάνω του, τρέχουμε συνέχεια πίσω του. Δεν είναι καθόλου προσβλητικό να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν μας παίρνει κανείς στα σοβαρά, όχι γιατί διαθέτουμε χιούμορ, γιατί χιούμορ δεν έχουμε, αλλά γιατί «είμαστε της πλάκας», λαός και εξουσία. Αυτή τη νοοτροπία «χύμα στο κύμα» δεν πρέπει κάποτε να την εξαλείψουμε, αν θέλουμε να ενταχθούμε στις προηγμένες χώρες;
Δυστυχώς για μας το πολιτικό προσωπικό της χώρας κάθε απόχρωσης μας δουλεύει κανονικά. Όποιο κι αν είναι μόλις καταλάβει την εξουσία μάς βγάζει τη γλώσσα. Και για να το πω πιο κομψά μια λέξη τριβελίζει το μυαλό πιστεύω όλων, από το 2010 για να μην πάω παλιότερα και παραμένει επίκαιρη -δυστυχώς- μέχρι τις άπονες μέρες που διάγουμε κι αυτή είναι η λέξη παρακμή. Αυτός ο μαρασμός σ’ όλους τους τομείς σίγουρα είναι λυπηρό και επώδυνο, αλλά το πιο άσχημο είναι ότι η λέξη παρακμή συμπεριλαμβάνει και τις ενέργειες της παρούσας κυβέρνησης, στην οποία μεγάλο κομμάτι του λαού και ιδίως οι νέοι είχαν στηρίξει τις όποιες ελπίδες τους.
Και γίνομαι πιο σαφής: Δεν αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν όταν υπουργοί λένε βγείτε στους δρόμους να διεκδικήσετε αυξήσεις όταν οι ίδιοι κόβουν μισθούς και συντάξεις;
Δεν αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν όταν οι αρμόδιοι υπουργοί Οικονομίας και Ανάπτυξης προτρέπουν τον λαό να επιστρέψει τις καταθέσεις στις τράπεζες κι αυτοί να έχουν τοποθετήσει τα χρήματά τους σε ομόλογα του εξωτερικού;
Δεν αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν όταν η Βουλή ψηφίζει για την υλοποίηση μιας μεγάλης επένδυσης (πχ Ελληνικό) και ο αρμόδιος υπουργός εμφανίζεται με δηλώσεις να διαφωνεί με την πραγματοποίησή της;
Δεν αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν όταν διακηρύσσουν ότι ελέγχουν απόλυτα το προσφυγικό -ένα τεράστιο πρόβλημα στη διαχείρισή του- και από την άλλη έχουν πλημμυρίσει ανεξέλεγκτα τα νησιά μας και η ενδοχώρα από πρόσφυγες και μετανάστες;
Δεν αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν όταν από τη μια «κόπτονται» για την καταπολέμηση της ανεργίας και από την άλλη προβαίνουν σε ενέργειες που έχουν σαν αποτέλεσμα την απόλυση εργαζομένων (Σκουριές, ελεύθερη τηλεόραση); Εδώ για να πούμε «και του στραβού το δίκιο» όσο καλή πρόθεση και να είχαν για την είσπραξη χρημάτων από τις τηλεοπτικές άδειες ο χειρισμός με την σκοπιμότητα που απέκρυπτε τους αποδείχτηκε μπούμερανγκ.
Δεν αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν όταν λένε ότι δεν κάνουν διορισμούς και από την πίσω πόρτα «των συμβούλων» -γιατί οι προσλήψεις απαγορεύονται- έχουν βολέψει 27.500 «δικούς τους», τον πολιορκητικό τους κριό για τις επόμενες εκλογές;
Δεν αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν όταν κάνουν πως διαπραγματεύονται με τους εταίρους, χωρίς πρόγραμμα πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα για καθυστέρηση και τελικά τα υπογράφουν όλα, όπως τους τα είχαν παρουσιάσει αρχικά;
Δεν αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν όταν προασπίζονται την ανεξάρτητη Δικαιοσύνη και τις αποφάσεις της κι από την άλλη ασκούν φορτικές πιέσεις και καταφέρονται εναντίον της «ακόμη και με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη» για τον επηρεασμό της;
Δεν αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν όταν λένε ότι θα πατάξουν τη φοροδιαφυγή και δεν κάνουν τις τρεις απλές αυτονόητες κινήσεις, δηλαδή τη σύνδεση των ταμειακών μηχανών με το taxis, το περιουσιολόγιο για όλους και την επιβεβλημένη καθιέρωση των συναλλαγών με κάρτα από το πρώτο ευρώ;
Πόσο «σανό» άλλο να αντέξουμε όταν διακηρύσσουν σ’ όλους τους τόνους όλοι, ακόμη και ο συνέταιρος στην κυβέρνηση, ότι θα πολεμήσουνε την διαπλοκή, αύριο, στο μέλλον ενώ σίγουρα θα είναι το πρώτο σύνθημά τους στις επόμενες εκλογές;
Ύστερα απ’ όλα αυτά έχω καταλήξει στο οδυνηρό συμπέρασμα για μένα, έχοντας και την ολιγοήμερη εμπειρία από τις εκλογές του Γενάρη του 2015, ότι … όταν απαρνηθείς τα εγκόσμια και ασχοληθείς με την πολιτική το μόνο που πρέπει να σε νοιάζει είναι να είσαι πάντα στην επικαιρότητα και με οποιοδήποτε τρόπο και όχι γιατί πραγματικά ενδιαφέρεσαι για τη λύση των προβλημάτων. Και για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, δεν λέω να είσαι στην επικαιρότητα αλλά πρέπει να έχεις συνειδητοποιήσει ότι είναι «άλλο να βοηθάς τον αδύνατο και άλλο να στηρίζεσαι σ’ αυτόν» (Στ. Ράμφος). Επίσης, από τον ίδιο φιλόσοφο, δανείζομαι μια άλλη φράση του «να σταματήσει επιτέλους η αποφυγή της προσωπικής ευθύνης, να μάθει επιτέλους ο Έλληνας ότι ο ανεύθυνος άνθρωπος είναι υπόδουλος στους άλλους και δεν υπάρχει ελευθερία και αξιοπρέπεια του πολίτη χωρίς την ευθύνη».
Από τον πολιτικό (άνδρα ή γυναίκα) ο κόσμος περιμένει με υπευθυνότητα να διαπραγματευτεί, να ενδιαφερθεί, να ξενυχτίσει, να αγωνιστεί και με καλή πρόθεση να προσφέρει για τη λύση των προβλημάτων και δεν είναι κακό -επιτέλους σ’ αυτή τη χώρα- να παραδεχτείς το λάθος σου και τις λάθος επιλογές σου κι αν δεν μπορέσεις να «σπάσεις κατεστημένα» να βγεις με παρρησία να το πεις καθώς και τους λόγους που σε εμπόδισαν. Είναι αστείο να στηρίζεις τις ελπίδες επιβίωσής σου στην «αυτόματη ανάπτυξη», δηλαδή στο σενάριο επιστημονικής φαντασίας ότι οι πολίτες από μόνοι τους πέρα από τις τρικλοποδιές του συστήματος θα αρχίσουν να επενδύουν σ’ ένα κατεστραμμένο τοπίο και χωρίς παντελώς καμία βοήθεια.
Αυτό που επιβάλλεται από τις σημερινές συνθήκες είναι ότι μακριά από καταστροφικές ιδεοληψίες, με τα μανίκια ψηλά και με ομοψυχία να προσπαθήσουμε να φτάσουμε το τρένο που απομακρύνεται αντί να κονταίνει. Γι’ αυτό την Κυριακή δεν έπρεπε να βάλουμε τα ρολόγια μας μια ώρα πίσω, αλλά δέκα ώρες μπροστά σε εργατικότητα και ιδέες για να βγούμε από τη σημερινή μιζέρια που μόνο εμείς βρισκόμαστε.
